قاصد روزهای دلتنگی پستچی!

باورکردنی نیست که به زودی نسلی می‌آیند که شاید حتی ندانند تمبر چیست و جمع کردن آن از روی پاکت‌های پستی چه لذتی دارد! اگر نگوییم فاجعه، ولی این خاطره رنگارنگ نامه‌های پستی و پستچی محل که احتمالا با خودش نامه‌ای از آن سوی آب‌ها آورده باشد به مرور از بین می‌رود و دیگر کسی پستچی‌های محلی را نمی‌شناسد. مدت‌هاست که توزیع قبض‌های خدمات شهری مانند آب، برق و گاز را پستچی‌ها انجام می‌دهند (که البته همان‌ها هم مشغول حذف قبض‌های کاغذی هستند که اقدام پسندیده و درستی است) که البته برای این کار هم نه با کسی رودررو می‌شوند و نه کسی آنها را می‌شناسد در صورتی که تا قبل از رواج ایمیل و بعد از آن هم پیام‌رسان‌ها، پستچی‌ها عضوی از محله‌ها و ساکنان آن بودند و وقتی با موتور یا دوچرخه می‌پیچیدند داخل کوچه نگاه‌های منتظر را دنبال خود می‌کشیدند. یکی پسرش در جبهه بود و دیگری دخترش در شهرستان درس می‌خواند و منتظر خبری، آن یکی برادرش خارج بود و... بالاخره هرکس منتظر خبری بود و نامه‌رسان محله بهترین قاصد برای روزهای دلتنگی. حالا در روزگار گسترش شبکه‌های اجتماعی و ارتباطات مجازی دیگر کسی نه حوصله نامه نوشتن دارد و نه از نظر مالی صرفه اقتصادی دارد برای همین پست، ماموریت‌های دیگری برای خود تعریف کرده و حیات خودش را دنبال می‌کند ولی احتمالا ما آخرین نسلی باشیم که پست و صندوق پست برایمان مساوی با نوشتن نامه بوده است، چون بسته‌های بزرگ پستی را که نمی‌توان داخل صندوق پست انداخت! اصلا دیگر کسی برای برنامه‌های تلویزیونی نامه نمی‌نویسد و نقاشی پست نمی‌کند و مجری برنامه هم پشت کوهی از نامه و پاکت‌های مختلف با تمبرهای رنگارنگ نمی‌نشیند تا نشان دهد چقدر مخاطبان به آنها لطف داشته‌اند. اصلا شاید دیگر کسی نداند طعم تلخ برگشت خوردن یک نامه یعنی چه؟ نامه‌ای که با هزار ذوق و شوق نوشته شده، ولی به دلیل یک اشتباه کیلومترها رفته و برگشته و غم عالم را روی دل نویسنده تلنبار کرده و پستچی محل مانند آینه‌دق مقابلش گرفته است.
ولی روز جهانی پست در تقویم می‌تواند به ما یادآوری کند که نامه نوشتن یک سنت دیرپای انسانی است که انسان به واسطه آن با دیگر نقاط ارتباط برقرار می‌کرده و حالا با گسترش فناوری در حال فراموش شدن است.
نامه‌هایی که با عبارات کلیشه‌ای آغاز می‌شدند «از حال خودم بگویم خوب است...» و با جملات کلیشه‌ای‌تر به پایان می‌رسیدند که «ملالی نیست جز دوری شما» و اندکی اشک و آه و ناله که وزن نامه را زیاد می‌کرد و شدت دوری را می‌رساند. امروز دیگر خبری از آن نامه‌ها، پاکت‌ها، پستچی‌ها و تمبرها نیست و شاید روزی فقط در کتاب‌ها دنبالشان بگردیم.

حسام آبنوس

دبیر قفسه