شوخی به قیمت چشم رفیق

این اولین جمله‌ای است که شاهین - شاکی پرونده- در شعبه پنجم دادگاه کیفری یک استان تهران، می‌گوید. سعی می‌کند با متهم که کمی آن‌طرف‌تر نشسته روبه‌رو نشود. بعد رو به قاضی بابایی، ریاست شعبه پنجم گفت: «امیر را می‌شناختم. با هم دوست بودیم. می‌دانستم که او و عده‌ای دیگر از بچه‌های محل خیلی وقت‌ها با هم در پارکی در غرب تهران جمع می‌شوند و شرب خمر می‌کنند. همیشه در چنین مواقعی شوخی‌های خیلی خطرناکی با هم می‌کردند. حتی دیده بودم که به طرف هم سنگ هم پرتاب می‌کنند.» شاهین در مورد روز حادثه ادامه می‌دهد: «آن روز یعنی 11 آبان 97 با یکی از دوستانم قرار گذاشته بودیم که کتاب کمک‌درسی برای کنکور بخریم. با دوستم در پارک قرار داشتم و وقتی به محل قرار رسیدم، امیر و چند نفر دیگر از دوستان هم آنجا بودند. امیر مست بود و از من خواست برایش سیگار بخرم. من هم به سوپرمارکت رفتم و خرید کردم. داشتم دوباره به سمتش می‌آمدم که سیگار را به او بدهم.
داشتند حرف‌های رکیک می‌زدند و فحاشی می‌کردند و بلند بلند می‌خندیدند. در همان حال تا چشم امیر به من افتاد شروع کرد به پرت کردن چوب‌هایی که با آن آتش درست می‌کردند. من پشت یک درختچه پنهان شدم که چوب به من اصابت نکند، اما به محض این‌که بیرون آمدم که بپرسم چرا این کار را می‌کنی یک تکه چوب پرتاب کرد و به چشمم خورد.»
قاضی پرسید: «برای اخذ رضایت نزدت آمدند؟»
شاکی در پاسخ گفت: «بعد از این‌که فهمیدم کار از کار گذشته و چشمم کور شده از امیر شکایت کردم و بعد از شکایت، آنها چند بار برای رضایت گرفتن اقدام کردند.»
شاهین سرش را پایین می‌اندازد و ادامه می‌دهد: «آقای قاضی پزشکان به من گفته‌اند که باید چشمم به کلی تخلیه شود و پروتز بگذارم. زیبایی‌ام از بین رفت.جوانی‌ام تباه شد.»
حالا نوبت امیر است که در جایگاه دفاع حاضر شود. امیر که به‌شدت اظهار ندامت می‌کند در دفاع از خود گفت: «اتهامم را قبول دارم. می‌دانم خطای بزرگی انجام داده‌ام. شاهین را خیلی دوست داشتم. از روی دوست داشتن با او شوخی کردم. نمی‌خواستم به او صدمه‌ای بزنم. خیلی پشیمانم.»
ختم جلسه دادرسی اعلام شده و دادگاه رای خود را بعد از مشورت قضات اعلام خواهد کرد.