واقعیت تلخ فراموشی

می‌گویند، پیری درد ناتوانی و فراموشی است، اما این ماجرا روی تلخ‌تری هم دارد. تلخ‌ترینش جایی است که باور می‌کنی فراموشکار اصلی این قصه خود تویی! همین خود تو که در قامت جوانی ایستاده‌ای درست وسط زندگی. این تویی که آنها را فراموش می‌کنی و جوری از یاد می‌بری که انگار نه انگار روزی جزئی از زندگی‌ات بوده‌اند. یادت می‌رود برای دیدنشان لحظه‌ها را می‌شمردی، کنارشان شاد می‌شدی و از ته دل می‌خندیدی و تمام تلخی‌های همین زندگی روزمره را فراموش می‌کردی. این تویی که یادت می‌رود کل هفته را برای تماشای یک قسمت از سریال مورد علاقه‌ات صبر می‌کردی و موقع پخش آن توپ هم نمی‌توانست یک سر سوزن جابه‌جایت کند.
حالا سریال‌ها تمام شده‌اند و آدم‌هایش هرکدام یک طرفی پخش و پلا هستند و تو حتی نمی‌دانی چه به سرشان آمده و سرنوشت‌شان
چه شده! آنقدر بی‌خبر می‌مانی تا وقتی بالاخره بعد از سال‌ها، دوربین یک عکاس، وسط جشنی یا مراسمی روی صورتشان برود و عکسی بگیرد و تو یکی از شب‌ها که خسته از کار روزانه روی مبل ولو شده‌ای، یک‌مرتبه آن را توی گوشی تلفنت ببینی و با خودت بگویی: «آخخخ... این چرا انقدر پیر شده؟!» بعد عکس را زوم‌کنی، چین و چروک‌ها را بشمری و بغض ته گلو را قورت دهی و تازه یادت بیاید که همین آدم، شب‌های چهارشنبه با سریالش، تمام سختی‌های ایام هفته دبستانت را می‌شست و پاک می‌کرد. تازه یاد تکه‌کلام‌ها و آوازها و بامزه‌بازی‌هایش بیفتی و دلت از این همه بی‌خبری به درد بیاید.
تصویر لاغر و نزاری که چند وقت پیش از فردوس کاویانی منتشر شد، ته دل همه‌مان را لرزاند. همه باهم آه کشیدیم و با حسرت از خودمان پرسیدیم:«چرا تا حالا یادش نبودیم؟!» سؤالی که هیچ‌کدام‌مان پاسخی برایش نداشتیم و نداریم. فردوس کاویانی یا همان کمال محبوب «همسران»، سال‌هاست حال خوشی ندارد و گوشه‌نشین شده است. دیگر نه کار می‌کند و نه کسی را می‌بیند. او ماه پیش به خاطر ناخوشی حتی نتوانست در مراسم بزرگداشت خودش هم شرکت کند.
پیری واقعیت تلخی است که نه می‌شود درمانش کرد و نه می‌توان رویش را خط سیاه کشید و نادیده‌اش گرفت. می‌گویند پیری درد ناتوانی و فراموشی است، اما فراموشکاران اصلی، خود ما هستیم و هیچ‌چیز تلخ‌تر از قبول این واقعیت نیست.

مرجان فاطمی
روزنامه‌نگار