مهر بورزیم

بی‌دلیل نیست که مولوی محبت را عاملی برای تبدیل شدن خار به گل، سرکه به مل، سنگ به روغن، آهن به موم و قهر به رحمت می‌داند و حتی می‌گوید: «از محبت مرده، زنده می‌شود/ از محبت شاه بنده می‌شود». معتقدم محبت کردن به دیگران دوستی‌ها را هم در جامعه افزایش می‌دهد و احساس تنهایی اجتماعی که امروزه یکی از نگرانی‌های جدی محسوب می‌شود کمتر خواهد شد و مهربانی اجتماعی می‌تواند جایگزین تنهایی اجتماعی شود، البته اگر بخواهیم. نکته‌ای که همیشه به آن تاکید می‌کنم این است که محبت روی دشمنان ما هم می‌تواند تاثیر مثبت داشته باشد. ترویج مهربانی اجتماعی موجب خواهد شد در درون خانواده هم افراد از محبت هم سیراب شوند و تشنه محبت از خانه خارج نشوند که در غیر این صورت احتمال این که انسجام خانواده و کیفیت روابط‌شان را تحت‌الشعاع خود قرار دهد، افزایش پیدا می‌کند. در واقع محبت، وفاداری و گذشت را هم به دنبال خواهد داشت؛ بخشی از طلاق‌ها و خشونت‌های خانوادگی به دلیل نبود محبت بین افراد خانواده است. فراموش نکنیم که فقر محبت، نظام خانوادگی را متلاشی می‌کند حتی می‌توان گفت محبت درون خانواده می‌تواند تحمل مشکلات و ناملایمات بیرون از خانه را آسان‌تر کند.
پس برای تقویت ثبات خانوادگی، محبت بین خودمان را افزایش دهیم. همین موضوع در روابط اجتماعی خارج از خانه هم مصداق پیدا می‌کند؛ افرادی که به جای تنفر و کینه بذر محبت نزد مردم، همکاران، همسایه‌ها و... می‌کارند، جایگاه خوبی خواهند داشت.
ضمن این که ترویج مهربانی اجتماعی فقط روی کسانی که به آنها محبت می‌شود تاثیر نخواهد گذاشت، بلکه کسانی که خود مروج مهربانی و محبت بین مردم هستند هم از تاثیرات مثبت آن از جمله رضایت از زندگی، نشاط و شادابی بیشتر و داشتن سبک حمایتی بیشتر و قوی‌تر هم بهره‌مند خواهند شد؛ آن‌قدر که خواجه‌نصیرالدین طوسی، محبت را از عدالت هم بالاتر می‌داند و معتقد است عدالت، وحدت معنوی در بین‌ قوا و محبت، وحدت طبیعی ایجاد ‌می‌کند.

دکتر حسن موسوی چلک

رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران