فراموشکاران رادیو

بعد هم که برق به روستا رسید و یکی از جوان‌های شهر رفته، یاد گرفته بود چگونه رادیوها را برقی کند، باز هم بساط باتری‌ها از زندگی پیرمرد جمع نشد. با این استدلال که «اگر برق برود چی؟» جوان برقکار را مجاب کرده بود که کاری کند برایش یک رادیوی دوزیست درست کند؛ برق و باتری با هم. رادیو رسانه بابابزرگ بود، من ولی با تلویزیون بزرگ شدم و حالا پسرم تبلتش را به تلویزیون ترجیح می‌دهد. رادیو در روزگار ما در زندگی یک رسانه پیر و فراموش‌شده است، رادیو دیگر رسانه زمانه ما نیست. نمی‌خواهم آنچه در کلاس‌های ارتباطات می‌گویند که رادیو رسانه گرم است و تخیل انسان را به‌کار می‌گیرد، تکرار کنم.به جایش فکر می‌کنم دعوت به این چالش که برای یک لحظه خودمان را جای مردمی بگذاریم که در شب‌های سخت سیل امسال در «معمولان» و «درود» اسیر سیل شده بودند و برای یکی دو روز نه برق داشتند، نه تلویزیون و نه هیچی. خودمان را جای آدم‌هایی بگذاریم که از زمین و زمان بی خبر مانده اند و نمی‌دانند چه باید بکنند، نمی دانند کی برایشان غذا می‌فرستد و کی از این گرفتاری خلاص می‌شوند. در آن لحظه تنها وسیله‌ای که می‌توانست کمک آسیب‌دیدگان باشد، همان رادیوی دوزیست بابابزرگ‌هاست با چند قوه اضافه.
این را بسیار گفته اند که رادیو رسانه بحران است و گویا هیچ کسی این گفته را جدی نگرفته است. نخستین کسی که رادیو را جدی نگرفته به نظرم خود رادیوی ایران است. مشتری‌های ثابت تاکسی‌های خطی و مشتری‌های گذری صبح جمعه با شما و رادیو جوان را که منها کنیم، رادیو در سال‌های اخیر و در حوزه برنامه‌سازی و معرفی خود به‌عنوان رسانه بحران ظاهرا کار درخوری نکرده است. در دستگاه‌های امدادرسان و مسؤول در حوزه بحران هم می‌توان گفت رادیو اولویت آخر متصدیان ارتباط با رسانه است. مدیران روابط عمومی بابت توجیه کردن روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و... انرژی می‌گذارند و گاهی هزینه هم می‌کنند، اما حواس‌شان نیست برنامه‌سازی در رادیو نیاز به دکور، طراحی وپیش تولیدهای سنگین تلویزیونی ندارد.
و در آخر هم خودمان هستیم که فرض گرفته ایم هیچ سیلی به خانه ما نمی‌آید، هیچ زلزله‌ای بیرون کرمانشاه اتفاق نمی‌افتد و هر خبری باشد می‌توانیم از تلگرام و شبکه‌های اجتماعی بگیریم و اصلا رادیو چی هست؟ ما مردم هم به همان راه رفته‌ایم و گمان می‌کنیم دیتای تلفن همراه‌مان را روشن کنیم. به گرفتار شدن در سیل و زلزله و آنتن ندادن تلفن همراه فکر نکرده‌ایم و در خانه یکی از آن رادیوهای کوچک نداریم، چه رسد به چند قوه پارس زرد رنگ.
همه ما - مسؤولان رادیو، مدیران روابط عمومی و خیلی از ما مردم- فراموشکاران رادیو هستیم و تاوان این نسیان سبک و ساده نخواهد بود.

روح‌ا... رجایی
روزنامه‌نگار