سفر به ساحل جادویی

تو چنین زیبا کجایی
درک یکی از روستاهای بخش زرآباد شهر کنارک از استان سیستان و بلوچستان است؛ درست جایی که کویر، دریا را در آغوش می‌کشد. مسیر رسیدن به این روستا چه از طرف چابهار و چه از طرف بندرعباس بسیار دیدنی، هیجان‌انگیز، معمولا خلوت و البته گاهی هم خطرناک است. در طول مسیر کوه‌های مریخی را خواهید دید، باغ‌های چشم‌نواز موز در شهر زرآباد را از دیده می‌گذرانید و بنا به مسیری که برای رسیدن به درک انتخاب کرده‌اید، می‌توانید کوه‌های گل‌افشان را هم ببینید (این جاذبه‌های عجیب طبیعی در مسیر چابهار به درک در دسترس هستند). خود مسیر یک جاده دولاین دوطرفه است که تردد خودرو در آن چندان زیاد نیست اما باید مراقب تردد شترها، بزها و بقیه موجوداتی که ممکن است سر راهتان سبز شود، باشید.

کشف یک دنیای جدید به کمک توییتر
انگار همه‌چیز از یک توییت ساده شروع شده. کاربری به نام «نوید برهان‌زهی» در اسفند 95 در حساب توییتری خود چهار عکس از ساحل زیبای درک گذاشت و با یک توضیح ساده غوغایی در این شبکه اجتماعی به پا کرد. این پست هر چقدر بیشتر در فضای مجازی دست به دست می‌شد، مشتاقان سفر به این ساحل جادویی بیشتر و بیشتر می‌شد. این اتفاق همزمان شد با معرفی استان سیستان و بلوچستان به عنوان مقصد گردشگری ایرانیان در سال 1396 و همه چیز دست به دست هم داد تا شهرت این روستای ساحلی فراتر از شبکه‌های اجتماعی برود؛ تا جایی که در بعضی از روزهای عید امسال ساحل به قدری شلوغ می‌شد که جای پارک نصیب مسافران نوروزی نمی‌شد. البته این شلوغی‌ای که خدمتان عرض می‌کنیم به‌هیچ‌وجه قابل قیاس با ترافیک‌های کشنده جاده‌های شمال کشور نیست.
چند نکته درکی
نزدیک‌ترین شهر به درک، بندر کنارک است که حداقل یک ساعت با آن فاصله دارید. بنابراین قبل از رسیدن به مقصد و در آخرین شهر بزرگ سعی کنید اقلام ضروری سفرتان را تهیه کنید. از طرفی دیگر، برای ماندن در این روستا دو گزینه پیش‌رویتان قرار دارد: چادر زدن یا اقامت در خانه‌های بوم‌گردی؛ تعدادی از اهالی روستا خدمات اقامت در این روستا را به مسافران ارائه می‌کنند. خانه‌های بوم‌گردی درک ساده و تمیز هستند و هرکدامشان می‌توانند پذیرای بیشتر از هشت نفر باشد. در این میان یک گزینه دیگر هم دارید: گذری به درک بروید، چند ساعتی بمانید و دوباره به جاده بازگردید و به مقصد بعدی بروید.
خود روستا به جز طبیعت بکر و ساحل زیبایش تفریح دیگری نمی‌تواند پیش‌رویتان بگذارد. یعنی اگر اهل طبیعت نباشید، وقتتان به درک رفته است. اما اگر دل به طبیعت بدهید، طلوع و غروب‌های بی‌نظیری در انتظارتان است (این لحظات را به آن قاب جادویی که در اول متن به آن اشاره شد اضافه کنید تا ببینید چه لحظات بی‌نظیری می‌تواند چشم به راه شما باشد). خود ساحل با آن زیبایی‌هایش می‌تواند خستگی‌تان را از تن بیرون کند. اگر آن بخش از ساحل که به جاده ختم می‌شود، شلوغ و پراز هیاهو بود، می‌توانید خط ساحلی را به سمت چپ ادامه دهید تا به تک نخلی برسید که تنهای تنها و رو به دریا جا خوش کرده. دریای عمان هم با آن آب زلال و آبی‌اش می‌تواند ساعت‌ها شما را محو خودش کند. روی شن‌های نرم ساحل دراز بکشید و برای مدتی واقعا زندگی کنید.
با این تفاسیر به درک رفتن، سفر راحتی نیست و بیشتر به درد کسانی می‌خورد که سفرهای ماجراجویانه و هیجان‌انگیز خوراکشان است. این یعنی سفر با خانواده، به‌خصوص اگر بچه کوچک همراهتان باشد، چندان منطقی به نظر نمی‌رسد، مگر آن‌که قبلا در این گونه مسافرت‌ها جواب پس داده باشند.

چگونه برسیم، چی بخوریم؟
معمولا از دو مقصد اصلی راهی درک می‌شوند: از بندرعباس که 517 کیلومتر راه است (حدودا بیشتر از شش ساعت) و از چابهار حدودا 157 کیلومتر (دو ساعت). هر دوی این مسیرها، جاده‌های زیبایی دارند و شهرها و روستاهای کوچکی بین راهتان است که می‌توانید به آنها هم سر بزنید. از مسیر چابهار می‌توانید به تیس و غارهای معروفش سر بزنید، به بندر ماهیگیری کنارک بروید و ماهی ارزان بخرید، گل‌افشان کهیر را ببینید، از باغ‌های موز زرآباد دیدن کنید و موزهای کوچک خوشمزه‌اش را مزه کنید و در نهایت به روستای درک بروید. از طرف بندرعباس شما از میناب می‌گذرید، بندر جاسک را می‌توانید ببینید و با عبور از چند شهر کوچک دیگر به درک می‌رسید.
اگر اهل شکم‌چرانی هستید حتما غذاهای محلی استان سیستان و بلوچستان و روستای درک را امتحان کنید. غذاهایی مانند چهلی، کرایی و بریانی از جمله غذاهای بومی این منطقه است که می‌شود هر سه آنها را با ماهی، گوشت قرمز یا مرغ سفارش داد. همچنین از نوشیدنی گرم و دلچسب این منطقه یعنی شیرچایی غافل نشوید که می‌شود در زمان صرف صبحانه، بعد از ناهار، غروب، بعد از شام و... میل کرد.

بوم‌گردی در درک هم رونق دارد
از صنایع دستی تا خوراکی‌های محلی

برای اینکه با شرایط اسکان در درک آشنا شویم به سراغ صاحب یکی از اقامتگاه‌ها رفتیم و از او در مورد اقاتگاه و مشتریانشان سوالاتی پرسیدیم.
حسین تاسه متولد ۱۳۶۷ است و همراه برادرانش دو سالی است در منطقه درک، اقامتگاه بوم‌گردی‌ای را در روستای درک اداره می‌کند. این اقامتگاه بوم‌گردی در واقع خانه پدری‌شان و منزل یکی از اقوام در همسایگی است. خانه‌ها بزرگ است و ظرفیت میزبانی چهل پنجاه نفر را دارد. آن‌ها به لطف فضای مجازی عکس‌های اقامتگاهشان را برای مسافران می‌فرستند تا در صورت رضایت به آنجا بیایند. این‌طوری دیگر مشکلی از بابت ناشناخته بودن محیط یا ناآشنایی با امکانات وجود ندارد. سابقا تلفن‌ها روستایی بود و با قطع برق که زیاد اتفاق می‌افتاد عملا ارتباط غیرممکن بود. درک را هم کسی نمی‌شناخت، برو به درک فحش محسوب می‌شد تا این که مستندی در مورد آن در دهه 80 ساخته شد که این منطقه را معرفی کرد. سیستان و بلوچستان چند سالی است که مقصد گردشگری شده است. به‌خصوص در فصل سرما. حسین می‌گوید اوج رونق مسافرها برای نیمه اسفند تا انتهای فروردین است و در روستایشان اقامتگاه‌های بوم‌گردی دیگری هم وجود دارد که جوانان اداره‌اش می‌کنند. در همه این اقامتگاه‌ها غذا را خانم‌ها طبخ می‌کنند و دختران جوان صنایع‌دستی می‌فروشند و جوانان مسافران را به مناطق دیدنی می‌برند و خلاصه یک تجارت خاندانی خانوادگی برقرار است.
در همه این اقامتگاه‌ها غذاهای محلی طبخ می‌شود و صنایع دستی‌شان را می‌فروشند بعد هم در درآمد حاصل از این کار شریک می‌شوند. نوروز امسال در درک هم بارندگی‌هایی اتفاق افتاد که باعث شد مسافران آفرود سواری کنند و از هوای خوبش لذت ببرند .
وضعیت مسافر امسال هم خوب بوده است چون اکثرا با ماشین‌های خودشان سفر کردند و اقامت در اقامتگاه‌های بوم‌گردی هم هزینه زیادی ندارد. از طرفی اکثر مسافران سیستان بلوچستان مقصدشان چابهار است و درک هنوز چندان شناخته شده نیست.

بهزاد یوسفی
روزنامه‌نگار