سکوت پرهیاهوی یک عکس

این عکس اولین بار کی مورد توجه کاربران قرار گرفت؟
اولین بار به نشانه اعتراض در فضای مجازی منتشر شد؛ اعتراض به تنهایی و غربت شهدای اهل افغانستان که برای دفاع از حرم می‌جنگند. آذر 96 بود که این عکس سر و صدا به راه انداخت تا این که مسؤول ستاد معراج شهدای مرکز توضیح داد که در تمامی مراسم وداع شهدا، خادمین معراج فرصتی فراهم می‌کنند تا برای دقایقی خانواده محترم شهدا بتوانند در خلوت با شهیدشان وداع کنند.
بعد از این توضیحات، معصومه موسوی همسر شهید حسینی هم با روزنامه جوان گفت‌وگو کرد و توضیح داد این تصویر مربوط به دیدار خصوصی آنهاست و تشییع پیکر او در تنهایی و غربت نبوده و حتی دوبار برای شهید سیدرضا حسینی مراسم تشییع برگزار شده است. سرهنگ رنگین در این باره توضیح داده بود: خانواده های محترم شهدای لشکر فاطمیون و زینبیون بدواً به منظور شناسایی پیکر مطهر شهیدشان به معراج شهدا مراجعه می نمایند. پس از احراز هویت خانواده و شناسایی پیکر شهید ، بلافاصله به حسینیه معراج شهدا برای وداع می روند.
از آنجا که خانواده داغدیده شهدا در شرایط روحی مناسبی نیستند، فرآیند فوق در کمترین زمان ممکن انجام می شود و امکان اطلاع رسانی برای حضور عموم مردم عزیز و اهالی محترم رسانه وجود ندارد. لذا مراسم وداع این شهدا در حضور خانواده و خادمین معراج شهدا برگزار می شود.

درباره این عکس چه می‌دانیم؟
فضای عکس، یکی از اتاق‌های معراج شهدای مرکز است؛ یک اتاق کوچک برای وداع خانواده شهید سیدرضا حسینی اهل افغانستان که برای دفاع از حرم به لشکر فاطمیون در سوریه پیوسته بود.
سیدرضا و همسرش هر دو در ایران متولد شده و اینجا تحصیل و ازدواج کرده بودند. سه سال اول زندگی مشترکشان در ایران بودند که اوضاع افغانستان کمی آرام گرفت. به کشورشان بازگشتند و بعد از هفت سال، دوباره سیدرضا به بهانه کار به ایران بازگشت ولی به لشکر فاطمیون پیوست و راهی سوریه شد.
همسرش در گفت‌وگو با روزنامه جوان تعریف کرده بود که چند ماهی از شوهرش خبر نداشت تا این که متوجه شد او شهید شده اما نه پیکرش را یافته بودند و نه پلاکی از شهید آورده بودند.
شهید حسینی اولین بار 93 به سوریه اعزام شد و آخرین بار فروردین 95 اما پیکرش را پاییز 96 برای تشییع آوردند. لحظاتی قبل از این که این عکس ثبت شود، مراسمی برای این شهید برگزار شده بود و حالا در این لحظه آنها دور از هیاهو کنار هم نشسته‌اند تا همسر و تنها فرزند شهید بعد از سال‌ها دوری در تنهایی با هم وداع کنند.

عکاس این تصویر کیست؟
جست‌وجوهای ما برای یافتن عکاس به نتیجه‌ای نرسید. در برگزاری مراسم احراز هویت شهید رضا حسینی احتمالا عکاسان و اهالی رسانه حضور داشتند اما همسر شهید، از مسئولان معراج شهدا خواسته بود که اجازه بدهند با شهیدشان یک دیدار خصوصی داشته باشند. 4سال از آخرین دیدار شهید حسینی و همسرش می‌گذشت و این امکان فراهم شد که آنها در اتاق کوچکی کنار هم باشند و با هم وداع کنند. در این اتاق کسی حضور نداشت اما شاید عکاسی از دور این تصویر را ثبت کرده باشد یا کسی در حال عبور دلش نیامده این لحظه ناب را از دست بدهد.کیفیت عکس منتشر شده این احتمال را به ذهن متبادر می‌کند که شاید عکاس از دوربین تلفن همراه استفاده کرده و اصلا عکاس حرفه‌ای نبوده اما در عین حال قاب‌بندی و ترکیب‌بندی تصویر از نگاه هنرمندانه عکاس خبر می‌دهد. همسر شهید حسینی به رسانه‌ها گفته بود که در زمان ثبت این تصویر جز پیکر شهید و فرزند هشت‌ساله‌اش کسی در اتاق نبوده و در این وداع پایانی او حتی متوجه حضور کسی در اتاق نشده و نمی‌داند چه کسی این عکس را ثبت کرده است.

چرا دوباره این تصویر اهمیت پیدا کرده است؟
این بار ماجرا به غربت و تنهایی شهدای فاطمیون و افعانستانی‌های مدافع حرم ارتباط ندارد. این بار برخی کاربران فضای مجازی از اندوه گزنده این تصویر استفاده کرده‌اند تا به صحبت‌های معاون سیاسی وزیر امور خارجه کشورمان نکته‌ای را یادآوری کنند. سیدعباس عراقچی، در برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه دوی سیما به تشریح تصمیم شورای عالی امنیت ملی کشورمان در توقف برخی تعهدات برجامی پرداخت و ضمن توضیحاتش گفت: وقتی تحریم‌های آمریکا اثر کند منابع مالی ما محدود شود و فروش نفت ایران به صفر برسد - که البته این اتفاق نمی‌افتد - ما مجبور هستیم که سیاست‌های ویژه‌ای برای اقتصاد خود اعمال کنیم و ممکن است در یک جا به نقطه‌ای برسیم که نتوانیم این هزینه‌ها را ادامه دهیم و در آن صورت ممکن است از خواهران و برادران افغانستانی خود بخواهیم ایران را ترک کنند. حالا دوباره این عکس در فضای مجازی می‌چرخد تا یاد شهدای افغانستانی در هشت سال دفاع مقدس و مدافعان حرم را زنده کند و تلنگری باشد به عراقچی و آنها که شاید این جانفشانی‌ها را فراموش کرده‌اند و شاید آنتن رسانه ملی را با میز مذاکره اشتباه گرفته اند و اثرات انسانی صحبت های خود را در نظر نمی گیرند، که اگر نمی توانیم دادمان را از ظالمان بگیریم، تلافی اش را سر مظلوم در نیاوریم.