این هم یک شکلش است!

این سردرگم بودن به این خاطر است که هنوز کلام منعقد نشده و گاهی عجله کردن و بی‌حوصله بودن سبب می‌شود به مقصود نرسید. این مساله را در آثار هنری هم می‌توان دید. آثاری که تکلیف‌شان نه تنها با مخاطب بلکه با خودشان هم روشن نیست و نتیجه این می‌شود نه حرفی که قرار است زده شود منتقل می‌شود و نه مخاطب می‌فهمد حرف حساب سازنده اثر چه بوده است.
سریال «تاریکی شب، روشنایی روز» یکی از همین دست آثار است. سریالی که از شبکه دوی سیما پخش می‌شود ولی اگر شما هم مخاطب آن بوده باشید متوجه هدف سازنده آن نشده‌اید. به عبارتی سازنده اجازه نداده ایده و سوژه در ذهنش جان بگیرد و آن را ناقص به دنیا آورده است. در واقع او به جای این‌که اجازه دهد خلق یک سوژه مراحل طبیعی خود را سپری کند و به وقت و زمان مناسب محصول را تولید کند دست به تیغ جراحی برده و سوژه و ایده و محصول ناقص را سزارین و آن را با مرگ‌زودرس مواجه کرده است. مرگ زودرس نتیجه‌ای است که این سریال با آن دست به گریبان است و هرقدر این مجموعه تلویزیونی را تماشا می‌کنیم چیزی دستگیرمان نمی‌شود.
البته به نظر می‌رسد نویسنده و کارگردان این مجموعه تلویزیونی خودش هم چنین حدسی زده بود که کار اخیرش از نظر ساختاری با کارهای دیگر متفاوت است: «من جزو معدود آدم‌های خوش شانس هستم؛ تمام کارهایی که ساخته‌ام، همان‌هایی بودند که دوست داشتم بسازم. تاکنون نه کار سفارشی ساخته‌ام و نه کاری مناسبتی و آثارم همان‌هایی هستند که در آن مقطع زمانی دوست داشتم بسازم. خوش شانسی بزرگ دیگرم این بوده که مردم به ساخته‌های من لطف داشته و همیشه کارهایم را دوست دارند. امیدوارم این علاقه و اعتماد مردم را از دست ندهم. در ساخت سریال تاریکی شب روشنایی روز خطرهایی کرده‌ام و ساختارش اندکی با دیگر کارهایم تفاوت دارد اما گمان می‌کنم و امیدوارم این سریال بتواند حسن نظر بیننده‌ها و تماشاگران را جلب کند.»
اما به نظر می‌رسد امیدهای سازنده این اثر محقق نشده و مخاطبان با این اثر ارتباط برقرار نکرده‌اند. اثری که روشن نیست می‌خواهد شعار بدهد یا نه و این‌که بگوییم با ساختار متفاوت فیلم ساخته‌ایم، توجیهی است که ضعف‌های کار را بپوشانیم. چون ساختار متفاوت هم تعاریفی دارد که هر قدر در تاریکی شب روشنایی روز جست‌وجو می‌کنیم اثری از آن نیست و تنها شاهد یک اثر پریشان و درهم هستیم.

حسین صمدی
روزنامه‌نگار