جیگرمونو سوزوندی آق‌تختی

دمت قیژ که پرچم بر و بچ خانی‌آباد و شاپور رو بردی بالا ولی بهرام‌خان چه کنیم با این دل لامروت که حجم چوب لا چرخ گذاشتن‌ به زندگی آقاتختی بدجور به دردش آورده! ما رو بوگو تا فمیدیم قراره تو سینما ملت بیشینیم پا فیلم و تیاترِ زندگی پهلوون اول شهر چه نبات و نُقلی تو دلش هم زده بود که بعد مدت‌ها چشاش به دیدن یه مرد وا میشه! تو نگو قراره فیلم داش بهرام هم دوباره قراره اقیانوس اقیانوس نامردی و بی‌معرفتی ریقوهایی رو ببره سر چوب که از دستشون حتی یکی آقا تختی هم سر به بیابون میذاره!
اصن از وقتی که منوچ دید پهلوون‌ اون‌جور افتاده تو چنبره یه سری ریقوی بدمعرفت، همین‌جور مث شاه‌فنر زهوار در رفته تو خودش می‌پیچه و مشت و کف دست شلتق می‌خوابه کف پیشونی‌ پهنش! چارشنبه نصفه‌شبی بوق سگ بود هم برگشت منزل، ننه عصمت نه منوچ همیشگی که حجمی از پوست و گوشت و رگ و پی رو دید که کانّه زخمی مار خورده خودشو انداخت گوشه اتاق و تا صب از فرط کفری بودن، زمین و زمان رو گرفته بود دری وری‌های چارواداری!
صبحی هم انگاری که دست‌نماز با آب سرد و تو حیاط و دو رکعت به کمر زدن، آرومش کرده باشه رو کردبه ننه عصمت که: «ننه! تو نمیری انگار اون دو خط شعری که شهرام سگ‌دست داده بود رو باربند خوش‌رکابش دست‌نویس کرده بودن خیلی هم دور از واقعیت نبود: باید بچشد لذت تنهایی را ... مردی که ز عصر خود فراتر باشد!» حالا درسته اویل پمپ فیلمنامه بهرام خان خیلی میزون نبود و حق بزرگی آقاتختی رو جوری که باید، ادا نکرد و بگی‌نگی فیلم از وسطاش زیر بزرگی داستانش زایید ولی اتول‌تون یاتاقان نزنه همین اندازه هم کلی جلوبندی روح و روان داش‌تونو ریخت به هم! حالا بی‌خیال این‌که تختی داش بهرام به قول مسعودخان فراستی، مقوا بود یا در نیومده بود ولی تو بمیری، حال و هوای بچه‌های پایین رو خوب در آورده بود. همین الان یه توک پا بیا گاراژ و زار و زندگی غلوم شاتره رو ببین! انگاری که زائده خلقت اوس کریم باشه! خیلی توفیری نداره با چیزی که بهرام خان تصویر کشیده! اگه قول داش‌تون به بر و بچ بامعرفت جام‌جم نبود همین چند خط رو هم قلمی نکرده بودیم. به قول اون دو بیتِ پشت گلگیرِ ماک ناصر سیبیل: ما را رها کنید در این رنج بی‌حساب!