غرور را فاکتور بگیریم

همین حیطه فرهنگ عاشورا را درنظر بگیرید؛ کلی فیلم و سریال درباره اش تولید شد، اما هیچ‌کدام «روز واقعه» و «مختارنامه» نشد چون پشتوانه فکری نداشتند و فقط آمدند و بودجه‌ای را هزینه کردند برای بالا بردن بیلان کار.

چرا وقتی هستند کسانی که می‌توانند خلق هنری داشته باشند سراغ‌شان نمی‌رویم و بودجه‌ها را برای دوستان و آشنایان و آنهایی خرج می‌کنیم که حداقل تجربه و اندیشه را دارند؟ راه انداختن بریز و بپاش بر سر فلان پروژه وقتی تنخواه‌تان از بیت‌المال است که هنر نیست! هنر این است که با حداقل بودجه بهترین نتیجه را بگیرید؛ این هم میسر نیست مگر با استفاده از کاربلدان. سیاستگذاران هنری ما یا این اصل اساسی را نمی‌دانند یا می‌دانند و پشت این بریز و بپاش‌ها اهداف دیگری را دنبال می‌کنند!

مگر در هنرمان کم آدم صاحب صلاحیت داریم که لنگ بودجه حداقلی برای تولید یک محصول هنری است؟ چرا از اینها استفاده نمی‌کنیم تا منزوی شوند و از درد بیکاری دق‌کنند.

هم بودجه برای تولید صرف می‌کنیم و هم برای ساخت و ساز، ولی چون سراغ صاحب فن و هنر نمی‌رویم، به بن‌بست می‌رسیم. به عنوان یک تجربه شخصی اخیرا تعاملاتی داشتم برای ساخت یک سالن تئاتر در شهرستانی درست نزدیک پایتخت؛ شگفتی آنجا بود که بعد از کلی مشاوره دادن و راهنمایی، به‌ناگاه مجریان پروژه نقشه‌های تایید شده را تغییر دادند و کار را در مسیر غلط پیش بردند! فقط و فقط نادانی و بی‌کفایتی است که این روند را شکل می‌دهد!

به خدا قسم که این بی‌کفایتی مدیریتی روزی کار دستمان خواهد داد. اگر می‌خواهیم نامی نیک از ما به جا بماند دست برداریم .

از غرور و نخوت و با آغوش باز پذیرای هنرمندان واقعی باشیم. هنرمندان واقعی هستند که می‌توانند اصالت هنری ما را انتقال دهند؛ ما باید با ارج نهادن به این هنرمندان هم اسباب دلخوشی آنها را فراهم آوریم و هم الگوهایی خوب بسازیم برای جوانانی که تازه وارد عرصه هنری شده‌اند تا درگیر مسیرهای انحرافی نشوند. هنر ایرانی - اسلامی در سایه به کار گرفتن هنرمندان اصیل و استفاده از تجربیات آنهاست که به بار می‌نشیند.

داوود فتحعلی‌بیگی

بازیگر