انیمیشن بشکه‌ای چند؟

مثلا این که مریم کشکولی‌نیا در مهم‌ترین جشنواره انیمیشنی جهان به عنوان داور انتخاب شده یا حتی این‌که فیلم کوتاه «استریپی» ساخته بابک و بهنود نکویی به لیست بلند اسکار راه پیدا کرده، غرور‌انگیز و قابل اعتنا هستند و حتما به اعتبار انیمیشن ایران افزوده‌اند اما اتفاقات امروز از جنس دیگری است؛ از جنس پول و سرمایه و ثروت!

انیمیشن‌سازان جوان در ادامه افتخار و اعتباری که پیشکسوتان برای انیمیشن ایران به ارمغان آورده‌اند، در تلاش هستند که مفهوم انیمیشن صنعتی را به واقعیت تبدیل کنند و به این منظور راهکارهایی مانند برندسازی انیمیشنی و ایجاد بازار برای انیمیشن را مد نظر قرار داده‌اند. «دیرین دیرین» به عنوان یک برند انیمیشنی حتی اگر فقط مصرف داخلی داشته باشد و کارش به صادرات و ارزآوری نکشد یا حتی تولید انیمیشن‌های سینمایی مانند «شاهزاده روم» و «فیلشاه» و فروش آن در گیشه و اکران در کشورهای منطقه یا حضور استودیوی گنبدکبود در بازارهای بین‌المللی از جمله میفا و امضای قرارداد با کمپانی‌های مجارستان و کره جنوبی و اخباری از این دست، گواه تجاری شدن انیمیشن ایران است و گامی در جهت شکل‌گیری یک صنعت فرهنگی که می‌تواند بسیار پولساز باشد.

شاید کمی شبیه به خیال‌پردازی باشد، اما به اعتبار جهان انیمیشن که فانتزی در آن جزو ملزومات و ضروریات است؛ می‌توانیم چشم‌هایمان را ببندیم و به روزی بیندیشیم که جوانان انیمیشن‌ساز و مستعد ایرانی، انیمیشن‌هایی بسازند که در بازارهای جهانی مورد توجه قرار بگیرد، شبکه‌های بین‌المللی آنها را بخرند و پخش‌کننده‌های بزرگ برای عرضه این آثار با هم رقابت کنند. شاید این فانتزی با انبوه موانعی که سر راه انیمیشن سازان قرار دارد، رویای شکل‌گیری صنعت انیمیشن در ایران را دور و دورتر ببرد، اما انیمیشن‌سازان جوان هدف را شناسایی کرده‌اند و دیر یا زود به آن خواهند رسید. شاید امروز حتی در دنیای خیال و فانتزی هم نتوان تصور کرد که روزی انیمیشن ایران به اندازه نفت سرمایه وارد کشور کند، اما کسی چه می‌داند چند سال و چند دهه دیگر هم این تصویر به این اندازه دور است یا شاید در یک قدمی!

آذر مهاجر

روزنامه‌نگار