مورد عجیب آقای کماندو!

رفته بود کنارش و دستی کشیده بود به برگ‌های نازک و زیبای آن. عکاس همراهش هم که فرصت را مناسب دیده بود بلافاصله کادرش را بسته و بدون آن‌که حواس سوژه اصلی را پرت کند، کار خودش را انجام داده و عکسش را گرفته بود. این اما تنها علامت تعجب زندگی چریک داستان ما نیست.

چریک داستان سال‌ها قبل در آن سوی کره زمین در ینگه دنیا، از پایان‌نامه دکترایش در فیزیک پلاسما دفاع کرده بود.

درست یا غلط می‌گویند قرار بوده راهی به هسته تحقیقاتی ناسا و وزارت دفاع آمریکا هم باز کند.

آقای چریک اما از خیر همه اینها گذشته و رفته بود جایی در وسط بیابان‌ها و صحراهای مصر دنبال آموزش‌های کماندویی. دوره‌هایی که هر کسی توانایی پاس کردن آنها را ندارد.

احتمالا خیلی از همدوره‌ای‌های چریک داستان ما نمی‌دانستند که رفیق‌شان دکتر است و عطای کار کردن در آزمایشگاه‌ها و لابراتورهای پرزرق و برق آمریکایی را به لقایش بخشیده و اینجا کلاشینکف دستش گرفته و بشین و پاشو می‌رود.

اینها سکانس‌ها و بلکه پلان‌هایی کوچک از زندگی مصطفی چمران است.

فردی که از مثل خیلی از ما یک آدم عادی بود اما تصمیم‌ها و اراده‌اش از او یک شخصیت شبه‌قدیس ساخت که پهلو به پهلوی افسانه‌ها می‌زند.

انقلاب که شد همراه تعدادی از رفقایش بلند شد آمد ایران و به امام(ره) دست یاری داد.

امام(ره) پذیرفت. هنوز مدتی نگذشته بود که بر سر یک دوراهی بزرگ قرار گرفت. این‌که بین امام(ره) از یک سمت و از مهندس بازرگان، دوست و استاد و مرشدش از سمت دیگر کدام یک را انتخاب کند. انتخاب یکی از این دو به معنای نفی و طرد دیگری نبود، اما چمران باید انتخاب می‌کرد که بین استعفای دسته‌جمعی دولت موقت که او یکی از وزرایش بود و همراهی با رهبر انقلاب،‌ کدام‌یک را انتخاب کند.

انتخاب سختی بود. یک سمت ماجرا روح‌ا... خمینی(ره) بود و سمت دیگر ماجرا، فردی که حدود سه دهه چمران به او اقتدا می‌کند. نقل می‌کنند بعد از استعفای دولت موقت و وقتی قرار بوده ساختمان نخست‌وزیر را تحویل بگیرند، دیده‌اند چراغ یکی از اتاق‌ها روشن است. متوجه می‌شوند اتاق چمران است. از او می‌پرسند که آیا نمی‌خواهد برود و اتاق را تحویل بدهد. چمران در پاسخ می‌گوید: «شما اگر می‌خواهید بروید؛ من امام را تنها نمی‌گذارم!»

محمدصادق علیزاده

روزنامه نگار