از «بردسکن» تا مسکو

می‌خواست تا در کنار بازیکنانی مثل ناصر محمدخانی، مهدوی‌کیا، حسین کاظمی و همه کسانی که از بانک ملی رشد کرده و به تیم ملی رسیده بودند او هم رشد کند و به تیم ملی برسد. به همین دلیل هم بود که لباس نوجوانان بانک ملی را به تن کرد، در شهاب‌خودرو، اتکا و نیروی زمینی توپ زد اما هرگز آن چیزی نشد که خودش می‌خواست!خیلی‌ها می‌گویند سرنوشت انسان‌ها در کائنات رقم خورده است و انتخاب یک مسیر درست می‌تواند زمینه‌ساز این باشد که سرنوشت ورق دیگری را برایت به زمین برگرداند؛ مثل علیرضا فغانی. او خیلی زود متوجه شد که باید حرف پدر را آویزه گوشش کند. در کنار درس و مشق که نهایتش شد آموزگاری و تربیت بچه‌های مردم، فغانی کوچک، همیشه یک چیز همراهش داشت؛ یک سوت ورزشی. آن هم در زمانه‌ای که داوری ارج و قربی در فوتبال ایران نداشت. به قول معروف از زمین‌های خاکی شروع کرد، دقیقا مثل فوتبالیست‌ها.

پله به پله پیش رفت. حرف‌ها برایش اهمیتی نداشتند. در روزگاری که بازیکنان هر طور که دلشان می‌خواست با داوران رفتار می‌کردند و سقف آرزوها کوتاه بود، علیرضا هدف دیگری داشت. هدفی نه در حد فوتبال ایران و قضاوت در دربی، بلکه جایی در میان ابرها همین جایی که الان هست و حتی بالاتر قضاوت در فینال جام جهانی.

اگر از همه کسانی که خوره فوتبال هستند بپرسید که مهم‌ترین بازی مرحله گروهی تا اینجای کار پس از بازی اسپانیا و پرتغال کدام بازی بوده است بدون شک خواهند گفت: «آلمان- مکزیک». بازی بزرگ، داور بزرگ هم می‌خواهد و فغانی یکی از آن بزرگ هاست. بدون تعارف و بدون این‌که بخواهیم هندوانه زیر بغلش بگذاریم. شاید جدا از دستی که به تونی کروس زد و 2 آفسایدی که کمک‌هایش هرگز آنها را ندیدند باید گفت علیرضا فغانی قضاوتی داشت دقیقا در کلاس جام جهانی. آن‌قدر خوب که بالاترین نمره را در بین داوران گرفته است.

آنقدر خوب که رسانه‌های خارجی را وادار کرده تا در تمجید از او بنویسند: «بهترین داوری عمرمان را دیده‌ایم.» شاید ما کمی اغراق کنیم اما خارجی‌ها بدون تعارف به خوبی‌ها و بدی‌ها اشاره می‌کنند و فغانی حتما خوب بوده که تیتر یک خیلی از رسانه‌ها شده است. به احترامت کلاه از سر برمی‌داریم آقای فغانی و مثل شما آرزو می‌کنیم تا فینال جام جهانی را سوت بزنید.

مرتضی رضائی

گروه ورزش