به یاد سال‌های دهه 60

افراد انقلابی احساس شرم می‌کردند اگر برای استراحت به خانه برمی‌گشتند. وجدان انقلابی بود که ساعت کار را مشخص می‌کرد. انگیزه اصلی، خدمت به انقلاب و مردمی بود که به رهبری مرحوم امام(ره) به غلبه بر طاغوت نایل شده بودند. کمتر کسی را مشاهده می‌کردید به دنبال پشت میزنشینی و حقوق بگیری باشد. جوانان با شور و هیجان در فکر اصلاح خود، جامعه و کشور بودند و نه سهم خواهی و رفاه طلبی و تبدیل شغل خود به فرصتی برای حرص و طمع ورزیدن، دنیاطلبی و تکاثر در مال و منال و مستغلات.

امروز اگر می‌خواهیم خود را اصلاح کنیم باید دست از آزمندی برداریم و بنگریم در کسب و کار که آیا خودخواهیم یا خداخواه؟ آیا از راه درست به درآمد رسیده‌ایم یا ویژه‌خواری کرده‌ایم؟ آیا در منابع درآمدی آمادگی برای شفافیت داریم؟ آیا مسیری که برای هزینه کردن انتخاب کرده‌ایم خداپسندانه است؟ آیا از اسراف و تبذیر اجتناب می‌کنیم؟ آیا به چشم و همچشمی گرفتار شده‌ایم؟ آیا از وسوسه، خود را مصون نگه داشته‌ایم؟ آیا در فعالیت‌ها و مسئولیت‌های مختلف از افتادن در چاه تعارض منافع برحذر بوده‌ایم؟ آیا تقدس شغل دولتی را محترم شمرده‌ایم؟ آیا از کلاه شرعی
درست کردن برای تخلف مبرا مانده‌ایم؟ آیا برای پیشبرد اهداف شخصی و گروهی از زد و بند استفاده کرده‌ایم؟ آیا در پذیرش حق، گرفتار لجاجت نشده‌ایم؟ آیا مراعات انصاف را با دیگران کرده‌ایم؟ آیا اصلاً عمل به قرآن را وظیفه خود می‌دانیم و در آن راه کوشش لازم را کرده‌ایم؟ آیا اهل ریا و تظاهر بوده‌ایم؟ آیا اشتباه خود را پذیرفته و در صدد جبران آن برآمده‌ایم؟ اینها و بسیاری موارد دیگر باید بررسی و نسبت به آنها اهتمام شود وگرنه در نفسانیات غوطه‌ور می‌مانیم و نمی‌توانیم کمکی به پیشرفت کشور و بهبود وضع مردم بکنیم.

سید مصطفی میرسلیم

عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام