من کمدین نیستم

وی نشان درجه 2 هنری از سوی وزارت علوم و وزارت ارشاد دارد و تا‌کنون در فیلم‌ها و سریال‌های مختلف به ایفای نقش پرداخته و تئاتر‌های مختلف هم روی صحنه برده است. مهرآوران یک تئاتری با‌سابقه و فعال است از عمده کارهایش می‌توان به نگارش و بازی در نمایش «روایت زال و رودابه»، نگارش نمایشنامه »لیدی مکبث توانا« و بازی در سریال‌های مسیر انحرافی، وضعیت سفید، لیسانسه‌ها 1و2 و دزد و پلیس اشاره کرد.

دریافت جایزه برگزیده نخستین مسابقه ادبیات نمایشی ایران ازخانه تئاتر برای نمایشنامه »ابریشم بانو« دریافت جایزه برگزیده ادبیات دو سالانه نمایشنامه‌نویسی ایران برای نمایشنامه »غربت»؛ از جمله جوایزی است که مهرآوران به دست آورده است.

در لیسانسه‌ها2، تجربه موفق همکاریتان را با سروش صحت تکرار کردید...

بله، سری نخست سریال لیسانسه‌ها با توجه به مضمون و ساختارش مورد توجه مردم قرار گرفت. در این سریال نقش پدری را بازی کردم که تمام ثروتش را برای فرزندانش می‌خواهد البته تفاوت‌هایی هم در عواطف پدری وجود دارد. در مورد آدم‌های پولدار یک نوع رفتار خودخواهانه وجود دارد و آنها دوست دارند هر آنچه را که می‌گویند انجام بشود. تفاوت‌های رفتاری و فکری این دو پدر برایم خیلی جالب بود. در کلیت عباس یک پدر پولدار شهرستانی است که مدام از بی‌عرضگی پسرش حرص می‌خورد.

معمولا تجربه نشان داده که سری دوم سریال‌ها به موفقیت بخش نخست آن نمی رسد. چگونه بازی در لیسانسه‌ها2 را پذیرفتید؟

به دلیل موفقیت سری نخست یک مجموعه در مواجهه با مخاطب این پیشنهاد کاری را پذیرفتم و به توانایی کارگردان هم اعتقاد داشتم. کارگردانی که کارش را بلد است و طنز و استفاده از آن را خوب می‌شناسد و به خوبی توانست بازیگران را هدایت کند.

ظاهرا کمتر نقش پدر پولدار را بازی کرده بودید؟

در «وضعیت سفید» هم نقش یک پدر پولدار را بازی کرده بودم.

نقشی که شما در وضعیت سفید بازی کردید بیشتر متعلق به طبقه متوسط بود تا پولدار.

فراموش نکنید با معیارهای دهه 60 آدم پولداری بود ،خانه و دوتا ماشین داشت. در ادامه بحث قبلی همه پدرها یک تعریف دارند. اما در ارائه و در نوع رفتار و واکنش‌هایشان تفاوت‌هایی بروز و ظهور پیدا می‌کند.

با تعاریفی که ارائه کردید بازی در نقش پدر کار آسانی به نظر نمی‌رسد...

40 سال است که پدرم و این رویه، کار سخت را آسان می‌کند .چالشی برای ایفای نقش پدر ندارم.

آیا تجربه زندگی شخصی و پدر بودن می‌تواند باعث شود که بهتر این نوع نقش‌ها را بازی کنید؟

این‌طور است. همیشه برای این‌که یک نقش را درست بازی کنیم، اول با خودمان قیاس می‌کنیم و این‌که من چقدر دارم و نقش چقدر دارد و بعد این تونلی در جامعه باز می‌کند و منجر به کامل شدن پروسه بازی بازیگر می‌شود.

کار کردن با کارگردان‌هایی مثل سروش صحت که خودش هم بازیگر است چه ویژگی‌هایی دارد؟

زیاد به این مساله در کارهایی که کارگردان‌هایش سابقه بازیگری دارند توجه نکرده‌ام. هر بازیگری توانایی کارگردانی ندارد و هر کارگردانی هم توانایی بازیگری ندارد و به این نوع تفکیک‌های کاری در مورد کارگردان‌ها اعتقادی ندارم. خیلی از کارگردان‌هایی که سابقه بازیگری نداشته‌اند در سریال‌هایشان بازی‌های بسیار خوبی از بازیگران گرفته‌اند.

در کارهای اخیرتان در تلویزیون پارتنرهای بازیگری شما کسانی مثل هومن برق نورد و هوتن شکیبا بودند. حضور این بازیگران که پیشینه تئاتری دارند چقدر به شما در ارائه بازی بهتر کمک کرد؟

بعد از 50 سال تئاتر کار کردن موقعی که در مقابل یک تئاتری قرار می‌گیرم، احساس امنیت پیدا می‌کنم و مطمئنم که از جنس من است و شاید به عنوان پارتنر در هر صحنه‌ای می‌فهمد که چرا من این‌طور حرف می‌زنم و چرا لحن حرف زدنم تغییر کرده است. بنابراین همبازی شدن با این جنس بازیگران مهم است. اما بازیگران دیگری هم هستند که تئاتر کار نکرده‌اند و بازیگر خوبی هستند و به بازی بازیگران روبه‌رویشان اهمیت می‌دهند.

در افسانه هزارپایان هم که از شبکه نسیم پخش می‌شود، برای اولین بار با شهاب عباسی همکاری کردید...

در این سریال نقش یک تاجر مقتدر و چند لایه را بازی کردم. من تا به حال در کارهای تاریخی بازی نکرده بودم و یکی از دلایل قبول بازی در این سریال، تاریخی بودنش است که البته به تاریخ خاصی اشاره ندارد. کار ویژگی‌های فانتزی دارد و کار موفقی در حوزه کمدی است.

بازی‌های شما در لیسانسه‌ها و افسانه هزار پایان نشان می‌دهد بازیگر کمدین نیستید و در صحنه در موقعیت‌های مختلف با لحن جدیتان در مقابل سایر بازیگران موقعیت‌های طنز و کمدی ایجاد می‌کنید؟

بله، من کمدین نیستم؛ اما این توان را دارم در صحنه‌های جدی با تضاد رفتاری که با بازیگر نقش روبه‌رویم به وجود می‌آورم، موقعیت‌های خنده داری به وجود بیاورم.

در حال حاضر مشغول چه کارهایی هستید؟

مشغول نوشتن چند نمایشنامه هستم. نوشتن یکی از دغدغه‌های اصلی من است از دوران تحصیلات متوسط در اواسط دهه 40 شروع به نوشتن کرده‌ام و تا به حال بیش از 30 نمایشنامه نوشته‌ام. آخرین کارم هم نوشتن نمایشنامه‌ای بـــا عـــــنوان آپارتمان‌های پر اتاق است.

خاطره‌ای از دوران کودکی

در آن دوران مثل حالا رسم نبود که هدیه و کادو هم در زمان نوروز عیدی داده شود، بلکه فقط پول، عیدی داده می‌شد و اولین عیدی که به من خیلی چسبید گرفتن یک اسکناس نو یک تومانی به عنوان عیدی بود و اسکانس یک تومانی در آن زمان تازه به بازار آمده بود و گرفتنش برای خیلی از بچه‌ها مایه افتخار بود و من در طول 13 روز نقشه می‌کشیدم که بعد از تعطیلات چطوری خرجش کنم.

احمدمحمد اسماعیلی