یار عزیز قامت بلندُم

این مختصات ساده برای یک خواننده در موسیقی ایران کم نظیر است شاید تنها نمونه مشابه با او را در معدود اجراهای فرهاد مهراد (کلن و تهران) بتوانیم ببینیم، سهیل نفیسی اما در بلبشوی پر هیاهوی موسیقی امروز ساده و بی تکلف راهش را ادامه می‌دهد، راهی که حالا به استایل کاری او تبدیل شده و مخاطبان ویژه‌ای برایش دست و پا کرده است.

اجراهای متفاوت سهیل نفیسی و به‌کارگیری شعر شاعران کهن و معاصر در آثارش و اجرای گرم و پر حس آنها باعث شده کارهای او مورد پسند بسیاری قرار گیرد. او که در سال‌های اخیر، فرم تازه‌ای از موسیقی را ارئه کرده است‌. فرمی که هر سه رکن موسیقی یعنی، آهنگ، ترانه و آواز را در خدمت یکدیگر قرار داده است. سهیل نفیسی از آن دست خواننده‌هایی است که در کنسرت‌هایش چهره‌های تکراری بسیاری دیده می‌شود، همین نشان از شمایلی دارد که او از خودش در موسیقی ایران ساخته است. او حالا قرار است اردیبهشت امسال دوباره روی صحنه برود.

در روزهایی که اجراهای کنسرت در ایران حتی به کتاب رکوردهای گینس هم رسیده است سهیل نفیسی معمولا یک یا نهایتا دوکنسرت در سال دارد، و همین می‌تواند برای دوستداران موسیقی او اتفاق خوشایندی باشد. او یازدهم اردیبهشت امسال میزبان علاقمندانش در تالار وحدت خواهد بود، پیش از این نفیسی در فرهنگسرای نیاوران و البته تالار اندیشه حوزه هنری اجراهایی را داشت و انتخاب تالار وحدت برای اجرای او هم شاید موید استقبال خوب از کنسرت این خواننده باشد. البته که او در شهرهای دیگری همچون شیراز و رشت هم روی صحنه رفته است اما اجراهای بسیاری هم در بندرعباس داشته، شهری که نزدیک 23 سال از زندگی‌اش را به دلیل علاقه به موسیقی آن خطه گذرانده است. رد حضور او در جنوب ایران را به خوبی می‌توان در آثار منتشر شده او هم شنید در اولین آلبوم او یعنی «ری را»‌ (1384) که به نوعی سهیل نفیسی را به موسیقی ایران معرفی کرد. نزدیکی سهیل نفیسی با ابراهیم منصفی در سال‌های حیاتش باعث شد دومین آلبوم نفیسی تمام قد به موسیقی جنوب بپردازد. آلبوم «ترانه‌های جنوب»‌ (1388) شامل قطعاتی بود که پیش از او توسط ابراهیم منصفی نوشته شده بود. او در سال 90 آلبوم «چنگ و سرود» را منتشر کرد و پس از آن با وقفه‌ای 5 ساله آلبوم «طرح نو» را در سال گذشته به بازار عرضه کرد،‌ آلبومی که برای اولین بار قطعاتی از آنا در اجرای اردیبهشت تهران شنیده می‌شود.