وقتی رحمتی با تجربه می‌شود

هنوز ماجراهای دنباله‌دار و پرحاشیه او با سرمربی سابقش را از یاد نبرده‌ایم. آن روزها در اوج اختلاف رحمتی با امیر قلعه‌نویی، بازی‌های استقلال با تیم‌های قلعه‌نویی سرشار از حاشیه‌های متنوع بود. حاشیه‌هایی که به قلعه‌نویی کمک می‌کرد این جنگ را از او ببرد.

رحمتی در این جنگ‌ها تنها دلیل موفقیتش یعنی تمرکزش را از دست می‌داد و در نتیجه نمی‌توانست درست عمل کند. رحمتی حتی فصل قبل هم عصبانی شد. شاید دیدن بسیاری از ناملایمات و بی‌عدالتی‌ها روی او اثرمستقیم می‌گذاشت. اما رحمتی در این فصل یک دروازه‌بان دیگر بود. هیچ خبرنگاری نتوانست از او مصاحبه‌ای جنجالی بگیرد. منصوریان او را به نیمکت تبعید کرد؛ اما او آرامش خود را از دست نداد.

دروازه‌بان شماره یک استقلال پخته‌تر و منطقی‌تر عمل کرد. منصوریان رفت و مک درموت برای یک بازی اختیار تیم را در دست گرفت. نه در آن بازی مقابل سپیدرود و نه بعد از آن که شفر سکاندار کشتی استقلالی‌ها شد، وضعیت رحمتی تفاوتی نکرد. هیچ‌کس به او اعتقادی نداشت. اما همه اینها هم تغییری در رفتار مرد شماره یک ایجاد نکرد. او کاپیتان اول استقلال بود و این بار سعی کرد همان گونه رفتار کند که همه از کاپیتان انتظار دارند. او فقط تمرین کرد. در همه مسابقات سوژه شماره یک عکاسان بود؛ اما رفتارش را به بند کشید. آرام وارد زمین می‌شد و آرام می‌رفت. گاهی مواقع که می‌دانست حتی لبخندش به کنایه‌ای برای حسینی تبدیل می‌شود، همان را هم از روی صورتش پاک کرد.

او می‌توانست از استقلال برود؛ پیشنهاد هم داشت؛ اما ترجیح داد این‌گونه نرود. این گونه رفتن برای فردی مثل او شکست بود. این‌که میدان را به رقیب بدهد و بی‌دلیل از تیم دلخواهش جدا شود. او نمی‌خواست در لباس یک بازنده از تیم برود. می‌خواست بماند و حقش را بگیرد. این فصل گویی دروازه‌بان دیگری بود. آنقدر آرام ماند تا نگاه‌ها به سمت او چرخید. آنقدر تمرین کرد تا نوبت مسابقه به او برسد. در بازی با پدیده و پارس جنوبی کلین شیت کرد تا به همه بگوید هنوز هم کلین شیت را خیلی دوست دارد. و سرانجام نوبت به بازی اصلی رسید. مهم‌ترین مسابقه استقلال در جام حذفی. بازی با صنعت نفت در آبادان. رحمتی در این بازی فقط یک بار تسلیم شد تا بعد از برد استقلال، تیم به فینال برسد. آبی‌ها به یک جام نزدیک شدند و این را نتیجه آرامشی می‌دانند که کاپیتان به آنها هدیه داد. حالا همه استقلالی‌ها منتظر 12 اردیبهشت 97 باقی می‌مانند تا تیمشان را در فینال ببینند و دوست دارند کاپیتان در آن روز درون دروازه باشد. گرچه آنها حسینی را هم خیلی دوست دارند و می‌دانند این پسر نجیب و مطمئن هم دروازه‌بانی بی‌نظیر است؛ اما می‌خواهند حذفی را با رحمتی تمام کنند تا این مرد جاافتاده و 35 ساله مزد سکوت را بگیرد. سکوتی که کمک فراوانی به تیم کرد.