یک بازی یک باخت

استرالیا در فینال کاپ آسیا به بسکتبال ایران درس داد. افراد بسکتبال بلد می‌دانند استرالیا در بازی فیزیکی چگونه عمل کرد، باکس اوت های بازیکنانش چگونه بود و چطور مثلث ریباند آنها توپ‌های زیادی را نصیب‌شان می‌کرد. کارهای ابتدایی اما پایه‌ای و اساس بسکتبال که متاسفانه در داد و فریادهای بی‌مورد بسکتبال ایران گم شده است. استرالیا به ما یاد داد بسکتبال در دفاع ارتباط کلامی دارد، روی بدنت با هر اندازه‌ای که داری باید کار کنی و حرکات و مهارت‌ها باید نهادینه شود نه این‌که از روی تقلید کاری انجام داد.

نگاه نتیجه‌گرا در این مسابقه قشنگ هم دست از سر ما برنداشت؛ نگاهی آمیخته با منفعت‌طلبی که با این نتیجه‌گیری به پایان رسید؛ استرالیا را کنار بگذاریم ما قهرمان شده‌ایم.

اصلا هم اشاره‌ای نکنیم به این‌که چین قهرمان دو سال پیش رقابت‌ها با ترکیب اصلی و در راس آنها ژو کی که این روزها در NBA و باشگاه هیوستون راکتس تمرین می‌کند در آسیا کاپ بازی کرد و پنجم شد که این عنوان پنجمی به خیلی از عناوین دیگر تیم‌ها می‌ارزد. حتی نیوزیلندی‌ها که با تیم 23 ساله‌های خود این بازی‌ها را با رتبه چهارم به پایان بردند، نشان دادند به‌دنبال تدارک بهتر برای رقابت‌های جهانی 2019 و المپیک 2020 هستند.

اما بسکتبال ایران مگر برای نخستین‌بار بود که اتفاقی مانند فینال آسیاکاپ را با حضور استرالیا پشت سر گذاشت؟ در بسکتبال از سال 2007 و 2008 ابتدا با تیم‌هایی در سطح اروپا و بعد در بازی‌های المپیک به میدان رفتیم که همه تیم‌ها در سطح بازی فینال آسیاکاپ با استرالیا به ما درس دادند، درس‌های خوب دادند اما از همان سال‌ها قادر به یاد گرفتن از بزرگان بسکتبال جهان نبودیم .

از بازی های جهانی 2010 چه آموختیم؟ از رقابت‌های 2014 چطور؟ مگر بسکتبال ما تاکنون نظیر بازی با استرالیا کم داشت؟

بازی با استرالیا برای چندمین بار در عرصه رقابت‌های بین‌المللی به ما نشان داد توان مدیریتی برای شناساندن استعدادهای برتر بسکتبال به عرصه جهانی مانند ارسلان کاظمی نداریم همان طوری که برای صمد نیکخواه بهرامی نداشتیم. ارسلان توجه و ذهنیت این‌که بسکتبال ایران همین است که هست و فقط باید تیم های کم تحرک آسیایی را شکست داد، به هم ریخت. اگر محمد جمشیدی و بهنام یخچالی بعد از بازی‌های جهانی سه سال پیش در یک سیستم آموزشی صحیح قرار می گرفتند و اولویت‌ها برایشان به‌درستی تعریف می‌شد امروز در فینال با استرالیا مشکل ضعف بدنی نداشتند و اگر راه شوتزنی‌شان بسته بود، از درس های دیگر بسکتبال در سطح جهانی استفاده می کردند و یک گام بیشتر رو به جلو برمی‌داشتند.

حامد حدادی کی توانست با میزبانی آبرومندانه‌ای در خاک خودش و پیش چشمان مردم کشورش بازی کند تا به‌عنوان یک الگوی جهانی در بسکتبال ایران و در کنار برایند اجتماعی مطلوب، در بُعد فنی هم روی نوجوانان و جوانان مستعد بسکتبال برای نسل‌سازی این ورزش تاثیر بگذارد؟

اگر بهانه در راه جهانی شدن و ارتباطات بین‌المللی بسکتبال، بحث اقتصادی است چرا در همین اقتصاد ؛ والیبال می تواند حمایت 30 ـ20 میلیاردتومانی جذب کند اما بسکتبال نمی تواند؟

درس‌های بازی با استرالیا برای بسکتبال ایران و برای ملی‌پوشان ارزنده بسکتبال ایران زیاد است. این یک بازی و فقط یک باخت نبود بلکه اگر درست به زوایای پنهان این باخت نگاه کنیم در بطن آن نتایج خوبی نهفته است که باید آن را بیرون کشید و برای بهتر شدن روی لحظه به لحظه این بازی کار کرد. بدن‌های استرالیایی‌ها، جدی بودن، جنگندگی، انتقال بازی و خیلی درس‌های دیگر از این بازی و اصلا حضور استرالیا در بسکتبال آسیا برای ایران یک درس و یک فرصت است تا بعد از سال‌ها بی‌اعتنایی به موقعیت های جهانی که تاکنون داشتیم به لطف تغییرات بین‌المللی و توفیق اجباری حضور اقیانوسیه در کنار بسکتبال ایران، موقعیت‌های پیش رو را از دست ندهیم.

استرالیا قهرمان شد، حدادی با ارزش‌ترین بازیکن

تیم ملی بسکتبال ایران در فینال آسیاکاپ 79 بر 56 برابر استرالیا تن به شکست داد و نایب قهرمان شد. در این دوره 14 تیم آسیایی به همراه دو تیم نیوزیلند و استرالیا از اقیانوسیه برای نخستین بار رقابت‌های آسیاکاپ را برگزار کردند . این رقابت‌ها به جای جام ملت‌های آسیا برگزار می‌شود که ایران سه دوره در آن سابقه قهرمانی دارد. در پایان این رقابت‌ها حامد حدادی به‌عنوان ارزشمندترین بازیکن مسابقات نام گرفت. این چهارمین‌بار است که حدادی به‌عنوان ارزشمندترین بسکتبالیست آسیا انتخاب می‌شود. او همچنین بهترین سنتر رقابت‌ها نیز معرفی شد. محمد جمشیدی هم بهترین فوروارد شوتزن مسابقه‌ها لقب گرفت. شیا ایلی از نیوزیلند، فادی الخطیب از لبنان و او سیکون از کره جنوبی به ترتیب به عنوان بهترین گاردراس، فوروارد سرعتی و فوروارد قدرتی انتخاب شدند.

محمد رضاپور

ورزش