دزد آرزونویس

پایین‌تر، « فوق‌العاده» را نوشته «فوقلاده» و برای باقی کلمه‌ها، هی دندانه و نقطه کم آورده است. در صفحه‌های بعد، قیمت اجناس دزدی را محاسبه کرده است تا بفهمد چند وقت دیگر می‌تواند یک حساب همیشه پر بانکی، یک خانه که به قصر پهلو بزند، همسری زیبا، چند بچه و یک بی.ام.و 2018 داشته باشد.

صحبت از سارقی است که عکس‌های صفحات دفترچه آرزوهای او چند روزی است در فضای مجازی دست به دست می‌شود و مردم به آنها می‌خندند؛ به رویاهایش برای دست و پا کردن یک زندگی لاکچری در خانه‌ای آنچنانی؛ به خیال پوچش برای تاجر زعفران شدن؛ به آرزویش برای ازدواج با زیباترین دختر عالم؛ به بچه‌های قد و نیم قدش که هنوز وجود ندارند. مردم این روزها به دزد و رویاهایش می‌خندند و او هنوز گوشه بازداشتگاه به دفترچه‌اش فکر می‌کند و این‌که زندان را در فهرست آرزوهایش ننوشته بود.

تاکنون برایتان پیش آمده که هم به حال کسی رحمتان بیاید و هم بدانید مقصر است و باید مجازات شود؟ احساس من درباره دزد آرزونویس همین است. قبول دارم که او قانون را شکسته، اموالی را ربوده و کسانی را از هست و نیست ساقط کرده، اما رویاهایش دلم را می‌سوزاند، چون فکر می‌کنم در برابر همه جوانک‌هایی که از دل خانه‌های توسری خورده محله‌های فقیرنشین شهر، بیرون می‌خزند و سرشان با رویای بی.ام.و 2018 و زندگی لاکچری پرشده است، تک‌تک ما مردم مسئولیم.

ما در گناه و سیاه‌بختی او سهیم هستیم، چون به نسل بعد یاد ندادیم که زندگی سخت است و برای رسیدن به هدف، باید بدون آسیب زدن به همنوعانمان تلاش کنیم. ما چنان با فراغ بال از دزدی گفتیم و سر تاسف تکان دادیم که قبحش در جامعه ریخت و هرکس گمان کرد اگر دزدی کند، حقش را از زندگی بقیه کنده است. ما یاد گرفتیم و یاد دادیم که دیگران دزدند پس مجازیم ناخنک‌های کوچکی به گوشه‌های اموالشان بزنیم و هر بار کسی اعتراض کرد به او گفتیم دزدی‌های بزرگ‌تری هم رخ داده است.

اگر امروز دزدی که از یک واحد تجاری دزدی می‌کند تا به آرزوهای دور و درازش برسد مجرم است، پس همه ما که در انجام وظایف اجتماعی مان سهل‌انگاری می‌کنیم، حق دیگران را زیرپا می‌گذاریم، در مال و خدمت کم‌فروشی می‌کنیم و به بهانه این‌که کسانی مرتکب خطاهای دیگر شده‌اند، قانون را طلبکارانه می‌شکنیم، مجرم هستیم و چه‌بسا کفه جرم‌مان سنگین‌تر باشد، چون با خرده‌کجروی‌ها و قانون‌شکنی‌هایمان به زندان نمی‌افتیم و تنبیه نمی‌شویم و تا زمانی که رسوا نشده‌ایم، آبرویمان حفظ می‌شود، اما خودتان کلاهتان را قاضی کنید آیا خیلی از ما، دفترچه آرزوهایی نداریم که در گوشه‌ای از قلبمان آن را محفوظ نگه داشته‌ایم؟

مریم یوشی‌زاده - دبیر گروه جامعه