ورزش خون تازه می‌خواهد

مدیران رده بالای ورزش در سال‌های اخیر فضا را به سمت بی‌اعتمادی به جوانان بردند تا مدیران سن بالا حاشیه امنیت پیدا کنند. حالا این امیدواری ایجاد شده که شاید وزارت ورزش به دنبال تغییراتی مثبت در ورزش باشد. حقیقت تلخ ورزش ما به دلیل نبود بستر مناسب در بخش سخت‌افزاری، اجازه نمی‌دهد در ورزشهایی بجز ورزشهای انفرادی دنبال مدال‌های خوشرنگ المپیک بگردیم. وجود استعدادهای بی‌نظیر در جغرافیای ایران این فرصت طلایی را برای برخی مدیران فراهم می‌کند که خود را پشت مدال این قهرمانان باغیرت پنهان کنند؛ اما حقیقت این است که با وجود مدال، آن اتفاق فرخنده در ورزش صورت نگرفته. یک مدال به مدال‌ها اضافه شده؛ اما گامی را که باید رو به جلو برمی‌داشتیم، برنداشتیم. جوایزی که برای قهرمانان المپیک در نظر گرفته‌ایم 5 برابر جوایز طلای المپیک کشورهای صاحب ورزش از جمله آمریکاست؛ اما امکاناتی که آنها برای تولد و موفقیت قهرمانان بزرگ به کار می‌گیرند 20 برابر امکاناتی است که ما در اختیار قهرمانانمان قرار می‌دهیم. در حقیقت آنها ترجیح می‌دهند بیشتر پول خود را برای زمینه‌سازی موفقیت و تنها بخشی از آن را برای موفقیت نهایی خرج کنند؛ اما ما همه پول را وعده می‌دهیم به بعد از بالا رفتن از سکوهای افتخار در المپیک. این‌که چگونه به آن جایزه برسد به نبوغ و استعداد و توانایی خودش مربوط است. رسانه‌های دنیا اخیرا درباره قهرمانی 20 ساله به نام کایلب درسل نوشته‌اند که همه از او به عنوان مایکل فلپس دوم یاد می‌کنند. او در حقیقت زاییده سیستمی است که وظیفه‌اش تولید قهرمان است و اگر راهش به غیر از تولید قهرمان منجر شود باید شگفت‌زده شد. ورزش ما این سیستم، این دست مدیران و این نوع نگاه برای رصد افق‌های 20 سال آینده را کم دارد. ضرورت دارد تغییری در زاویه دیدمان ایجاد کنیم و برای رسیدن به موفقیت، جز استعداد ذاتی و غیرت ورزشکاران، به فاکتور موثری به نام «برنامه» دل ببندیم.

علی جوادی

دبیر گروه ورزش