آقای فنایی، خداقوت

آنها بازی‌ها را بی‌طرفانه و بی‌بغض قضاوت می‌کنند و در نهایت کمترین سهم از فوتبال به آنها می‌رسد، با این حال آنها با همین اندک توجه هم هستند و کار می‌کنند. فنایی برای داوران ایرانی راهی را باز کرد که به روزهای آفتابی در داوری منتهی شد. حضور و درخشش داوران ایرانی در جام ملت‌های آسیا، جام‌جهانی، فینال المپیک، جام کنفدراسیون‌ها، جام باشگاه‌های جهان و دیدارهای حساس، نتیجه شیرین‌کاری است که 21 سال قبل یک داور برجسته ایرانی انجام داد. تمام این اتفاقات خوب داوری فوتبال در چند سال اخیر در حالی رخ داده است که داوران ایران همچنان در فضایی از بی‌مهری به‌سر می‌برند. اقلیتی که همواره پشت سر بسیاری از اضلاع دیگر فوتبال بوده‌اند و از آنچه به ورزش ایران و فوتبال اختصاص می‌یابد کمترین سهم را برده‌اند. داوران بی‌ادعاترین قشر ورزش ما هستند که با کمترین دستمزد قضاوت می‌کنند؛ دستمزدی که هیچ تناسبی با فشارها، تهمت‌ها و توهین‌های رایج برای داوری ندارد. داوران درباره کار هیچ یک از مربیان نظر نمی‌‌دهند، اما همه خود را محق می‌دانند درباره کار داوران حرف بزنند. امیدواریم فوتبال ما گام‌های بلندی به سمت حرفه‌ای شدن بردارد تا داوران زیر چتر حمایتی قوانین حرفه‌ای، وضعیت بهتری را تجربه کنند. امیدواریم روزهای بی‌توهین به داوری را به چشم ببینیم. با احترام گذاشتن به داوران می‌توان به آنها آرامش داد و در این فضای آرام، قضاوت کم‌نقص‌تری را دید. امیدواریم فوتبال ایران این روزهای شیرین را لمس کند. تقدیم به محمد فنایی که سال‌ها برایمان افتخار آفرید و با صبر و متانت خود، الگوی خوبی برای نسل‌های بعدی داوری ما بود. کامرانی‌فر، ترکی و بخصوص علیرضا فغانی، نمونه داوران موفق بعد از فنایی بودند که آرزوی ما برای حضوری دوباره در تیم داوری فینال جام‌جهانی را زنده نگه داشتند.

اعظم شیرویی

دکترای جامعه‌شناسی ورزش