عاقبت بخیری!

پی نوشت

«تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ» (قصص/83)

خلاصه این‌که عاقبت به خیری از آن کسانی است که علو و برتری‌جویی ندارند.

آیه مربوط به داستان قارون است. او از نزدیکان موسی بود ولی به‌دلیل روحیه زراندوزی و برتری‌جویی از طرف فرعون یارکشی شد! از رانت‌های او استفاده کرد و ثروت افسانه‌ای به‌هم زد!

حتی پس از هلاکت فرعون هم رفتار ناپسند خود را ادامه داد.

وقتی سرکشی او به اوج رسید، موسی او را نفرین کرد و به اذن خدا زمین دهان باز کرد و او و ثروت‌اش را یکجا بلعید! گنج قارون که می‌گویند همین است.

قارون در میان مردم راه می‌افتاد و به ثروت خود می‌نازید و دنیاطلبان به او حسادت می‌کردند و آرزو می‌کردند جای او باشند. اما اهل علم و دین برعکس. وقتی در زمین فرو رفت، دنیاطلبان متنبه و پشیمان شدند و از این‌که الان جای او نیستند خوشحال شدند. (آیات سوره مبارکه قصص)

او را مقایسه کنید با آسیه همسر فرعون یا مؤمن آل فرعون یا جادوگران دربار که نزدیک‌ترین افراد به طاغوت بودند و چه عافیت نیکی یافتند. در طول 4 دهه پس از انقلاب، به تجربه آموخته‌ام که عمده دلیل انحراف و سقوط شخصیت‌ها، چه سیاسیون و چه هنرمندان و اهل ادب و رسانه، همین برتری جویی و خودبینی بوده است.

امام علی(ع) می‌فرماید گاهی می‌شود انسان از این لذت می‌برد که بند کفش او از بند کفش دوستش بهتر است و به همین خاطر مشمول این آیه می‌شود. چقدر خوب است هر کس شأن و منزلت خود را بداند و از فرصت دنیا و قدرت مقام و موقعیت برای خدمت بیشتر به مردم بهره گیرد و با احتیاط از کنار فهرست مردودشدگان عبور کند.