اسیدپاشی، جرمی علیه امنیت عمومی

می‌توان گفت مسأله اسیدپاشی در واقع یک انتقام‌گیری ناجوانمردانه است. عاملان این گونه حوادث با انگیزه‌های مختلف که اغلب انتقام‌گیری است، بناحق مرتکب جرم می‌شوند و با پاشیدن اسید بر چهره و بدن فرد قربانی او را مصدوم می‌کنند و باعث صدماتی جبران‌ناپذیر برای آنها می‌شوند. مجرمان اسیدپاش علاوه بر این که سلامت جسمی قربانیان را به خطر می‌اندازند و مشکلات روحی برای آنها به وجود می‌آوردند، باعث می‌شوند امنیت عمومی جامعه به خطر بیفتد. قوه قضاییه با وقوع حوادث اسیدپاشی، با عاملان طبق مجازات‌های قانونی برخورد می‌کند. فرد اسیدپاش علاوه براین‌که قربانی حادثه را دچار مشکلات می‌کند، با ارتکاب این جرم نابخشوده، خود را نیز گرفتار می‌کند و با مجازات‌های سخت قانونی رو‌به‌رو می‌شود. شاید اگر افراد اسیدپاش کمی به عواقب کاری که انجام داده‌اند فکر می‌کردند و همه تمرکزشان معطوف به انتقام‌گیری نبود، چنین حوادث تلخی رخ نمی‌داد که آینده و زندگی‌شان را تحت‌الشعاع قرار دهد. بیشتر حوادث ناشی از اسیدپاشی توسط پلیس کشف و با تشکیل پرونده‌هایی در محاکم قضایی، عاملان این‌گونه حوادث تلخ مجازات شده و احکام قضایی برای آنها صادر می‌شود. همان طور که موضوع مقابله با حمل سلاح سرد به عنوان یک جرم در مجلس مورد بازنگری قرارگرفت، این را می‌طلبد که حمل کردن اسید را نیز جرم تلقی کنیم.

محمد کاظمی

نایب‌رئیس کمیسیون حقوقی و قضایی مجلس شورای اسلامی