فرصت‌های محلی ما

برای قضاوت درباره هر نمایشگاهی می‌شود از همین نقطه شروع کرد که ارتباطش با رسانه‌ها چیست؟ چقدر وبلاگ‌نویس‌ها را تحویل می‌گیرند؟ چقدر چهره‌های فعال شبکه‌های اجتماعی برایشان مهم است؟ و چقدر به رسانه‌های سنتی اهمیت می‌دهند؟ اینجا از هر سن و سال و هر ملیتی فردی حضور دارد. گفته می‌شود 3500 خبرنگار، تحلیلگر، بلاگر و هر نوعی از تولیدکننده محتوا که در نظر بگیرید در این نمایشگاه حضور دارد. حجم محتوایی که به بهانه این نمایشگاه تولید می‌شود قابل مقایسه با چند نمایشگاه مطرح مثل CES آمریکا و سبیت آلمان است. نمایشگاهی مثل جیتکس از نظر ابعاد و حجم بسیار کمتر از این رویداد است. حجم اطلاعاتی که در این چند روز تولید می‌شود، سرسام‌آور است و حتی یک تیم حرفه‌ای هم نمی‌تواند یک درصد این حجم را پوشش دهد.

وقتی درباره این نمایشگاه صحبت می‌کنم کاری به محتوای آن ندارم، به این که جایی مثل اپل در آن حضور ندارد، به این که نوکیا و بلک‌بری چه رو کرده‌اند یا دیگر تولیدکننده‌های موبایل، حتی به شرکت‌های بزرگی که تولیدکننده فناوری هستند هم کاری ندارم. مهم‌ترین موضوع از نظر من حجم بزرگ ارتباطاتی است که در این چند روز در این نقطه از دنیا به صورت فشرده انجام می‌شود. طبیعی است که با توجه به امکاناتی که در ایران داریم امکان این که چنین رویدادی در این ابعاد در کشور برگزار شود ممکن نیست؛ حتی همسایه جنوبی ما با آن همه امکاناتی که دارد نمی‌تواند چنین کاری انجام دهد. این که چنین رویدادی در بارسلون برگزار می‌شود علت‌های زیادی دارد که تامین آنها از توان ما بیرون است. منتها ما از این شانس برخوردار هستیم که آخرین اقتصاد مهم کشف نشده دنیاییم. به همین دلیل فرصت خیلی خوبی برای ما وجود دارد که نمایشگاه‌‌های تخصصی منطقه‌ای برگزار کنیم. ما این شانس را داریم که هاب منطقه در زمینه فناوری و نقطه اتصال منطقه‌مان با دنیا شویم؛ البته که مسیر سختی است.

نکته ناراحت‌کننده این نمایشگاه برای من این است که از ایران فقط یک غرفه در بین این چند هزار شرکت‌کننده وجود دارد و حجم اندکی از بیش از 100 هزار بازدیدکننده این نمایشگاه ایرانی هستند. این نشان می‌دهد برای بخش خصوصی ما ارتباط با دنیا اولویت اصلی نیست. ما فرصت‌های زیادی داریم؛ حیف است از دست برود.

رضا قربانی خبرنگار حاضر در همایش