برچسب ها - سرای سالمندان

مرد سالخورده که در سرای سالمندان در جنوب تهران نگهداری می‌شد، به طور مشکوکی فوت کرد .

ایستاد‌ه‌ایم سر کوچه، باد می‌وزد و بارانی نمدار را با خود می‌آورد و بر صورت عابران می‌پاشد. باد می‌وزد با دلگیری. نشانی ما آن سوی کوچه است. انتهای یکی از همین بن‌بست‌ها در خیابانهای پرترافیک تهران. یکی از همین بن‌بست‌ها که وقتی سر از آنجا در بیاوری چاره‌ای جز بازگشت نداری. از بن‌بست که نمی‌توان گذشت. خانه آن سوی همین بن‌بست است. شمرده شمرده هم که قدم برداریم تا چند لحظه دیگر خود را رو به روی پلاکی رنگ و رو رفته می‌بینیم. ایستاده و خیره به رو به رو. خیره به خانه‌ای با نمای سنگی. اینجا دری باز است و دری دیگر بسته. با چند تن از دوستان و همفکران و همقطاران این بار تصمیم گرفته‌ایم به جای کوهنوردی و کافه‌نشینی به دنیای فراموش شدگان سر بزنیم.

قرن اخیر، قرن سالمندی است. مساله سالمندی، مساله‌ای نبوده که تا پیش از انقلاب صنعتی و حتی پس از آن تا نیمه دوم سده بیست، در کانون توجه قرار گرفته باشد. تا پیش از این دوران، سالمندان به آن معنایی که امروزه از آنان به عنوان موجودی گوشه نشین و نیازمند توجه و مراقبت متصوریم وجود خارجی نداشته‌اند. پیران تا دم فرسودگی و تا آخرین لحظات حیات کار می‌کردند و به عنوان یک نیروی مولد مجرب در صحنه تولید و تامین معاش خانواده حاضر بودند.

سراهای نگهداری از سالمندان، جایی برای آرامش در سال‌های پیری برخی زنان و مردان است اما گروه‌هایی از این سراهای سالمندان در تهران با آنکه تابلوهای پر زرق و برق و خدماتی به ظاهر رنگین را ارائه می‌دهند، بیشترین بی‌مهری‌ها را به سالمندان روا داشته و روزهای آخر زندگی‌شان را سخت و سخت‌تر کرده‌اند. گزارشی که در ادامه می‌خوانید، روایتی خواندنی از دلتنگی‌های یکی از این افراد، پشت دیوار سرای سالمندان است.