به حساب خداوند

شاید از بزرگان‌مان، حکایات «کاسبان مشتی» را شنیده باشیم که برای رضای خدا کار می‌کردند و روزی را از او می‌طلبیدند، به اندازه مقدر روزی خود قانع بودند و ورد زبانشان بود که روزی رساندن به بندگان خدا،‌ دستچین شدن از سوی خالق است. کاسب‌هایی که گرو و ضمانتشان تار مو و ریش تنک‌شان بود، گرویی که ده‌ها وثیقه و فیش حقوقی و ملک و سند را ارزش برابری با آن نبود، چراکه پشت آن تار مو، عنصری جاودانه به نام مردانگی و وفای به عهد قرار داشت. اکنون نیز شاید به آن گستردگی خبری از آن رسوم زیبای قدیمی نباشد، اما این رسوم نمرده‌اند، بلکه در غربت ایجاد شده توسط انسان‌های دیجیتال که با تنهایی شیک سر می‌کنند، محبوس شده‌اند. آن‌قدر نیز قدرت و جذابیت دارند که کوچک‌ترین نمودشان، جرقه‌ای بر روح همان آدم‌های تنهای شیک‌پوش عبوس عصبی که شاید رفتار بیشترشان محصول تقلید فرهنگ‌مآبی کم‌مایه باشند، ایجاد کند. این جرقه، روح ایرانیت و خوش‌قلبی و مهربانی نهاده شده در ذات و اعماق روح بسیاری از ما را برمی‌انگیزد و اگر دستمان را دور این جرقه بگیریم، با چند تکانه ممکن است آتشی بگیراند که جان انسان‌های زیادی را گرم کند.

به این عکس نگاه کنید. مهم نیست کدام میوه‌فروشی، در چه شهری با چه درآمدی و چگونه؛ مهم این است که صاحب آن حسابی دارد به نام «حساب خداوند»؛ به نام خداوند روزی‌رسان... او دریافت میوه برای افراد نیازمند را رایگان کرده؛ به حساب خداوند. همچنین برای خریدن لبخند مشتریان بیشتر عبوسش، از آنها دعوت کرده با همان میوه‌ها، از خود پذیرایی کنند... باور کنید بازنشر و تکثیر این‌گونه رفتارهای زیبا، یک کار فانتزی و از سر جوگیری یا خودشیرینی نیست. نیاز به تفسیر و تحلیل هم ندارد، چون مکانیسم جهان هستی بر این بنا شده که از هر دست بدهی از همان دست می‌گیری و تو نیکی کن و در دجله انداز که ایزد در بیابانت دهد باز...

باور کنیم انتشار خوبی، با این‌که مقداری از سود مالی ـ پولی‌مان کم می‌کند، اما روزیمان را زیاد می‌کند و آن، بسیار پرسودتر از این خواهد بود. مهم‌تر از همه این‌که برکت انتشار این‌گونه رفتارها در این دنیای یخ‌زده فعلی، باعث افزایش مهربانی اجتماعی شده و شک نکنید لبخند پروردگار را به دنبال خواهد داشت.

سید علی دوستی موسوی