مربی تیم ملی والیبال نیامده، رفت

صدیقی که قبل از این هم به خاطر پسرش از تیم ملی رفته بود، این بار هم به خاطر این که در تعطیلات بیشتر کنار پسرش باشد، قید تیم ملی را زد. با این حساب فاطمه عبداللهی، نیلوفر ابراهیمی و زهرا واحدی سه مربی جوان کنار دست مایدا در تیم ملی ماندند. صدیقی درباره کناره‌گیری‌اش می‌گوید: من اول به خاطر تیم ملی و والیبال قبول کردم به تیم ملی بیایم، اما بعداز مسابقات دانشجویان جهان حس کردم پسرم در شرایط سنی‌ای است که باید کنارش باشم، حتی آن یک هفته‌ای که نبودم او خیلی اذیت شد. حالا با تعطیلات تابستان و مسئولیت سنگین در تیم ملی یا باید تمام وقت در خدمت تیم ملی می‌ماندم یا کنار پسرم که دیدم آینده پسرم اولویت دارد. بنابراین از داورزنی عذرخواهی کردم. او معتقد است ماندن کنار تیم ملی تعهد سنگینی دارد: اگر می‌ماندم و همه فکرم را برایش نمی‌گذاشتم تعهدش باری می‌شد روی دوشم. از طرفی پسرم هم اذیت می‌شد، بنابراین رفتم. مربی مستعفی تیم ملی همه دلیل کناره‌گیری‌اش را به پسرش ربط می‌دهد و بس: رفتن من ربطی به اختلاف سلیقه با کسی ندارد. من به خاطر پسرم نماندم. او دلیل زود قبول شدن استعفایش را به درک رئیس فدراسیون ربط می‌دهد: شاید آقای داورزنی شرایطم را درک کرد که قبول کرد، نباشم. خوشحالم از این بابت. البته خیلی هم راحت با این مساله کنار نیامد. او خیلی با من صحبت کرد و راهکارهای زیادی جلوی پایم گذاشت تا بمانم. حتی کار به اینجا رسید که گفت پسرم به فدراسیون بیاید و سر تمرین تیم ملی برود تا سرگرم شود. یا حتی حرف از همکاری پاره‌وقت من شد، اما نه خودم و نه مایدا کار پاره وقت را قبول نکردیم، چراکه مربی پاره وقت کاری از پیش نمی‌برد. او با این حال هنوز معتقد است هر جا لازم باشد کمک می‌کند: من ارتباط خوبی با بچه‌ها و مایدا دارم و حتی گاهی سر تمرین تیم می‌روم و گفته‌‌ام حاضرم هر جا لازم شد کمک کنم و مشاوره بدهم. من با حفظ ارتباطم به بچه‌ها انرژی می‌دهم. اگر در این شرایط، سرپرست تیم ملی والیبال که برای بار سوم استعفا داده هم برود، آن وقت کار فدراسیون سخت‌تر می‌شود.