تشنگان عطش

چقدر دلداده صحبت‌های سردار رشید خیبر، حاج همت شده‌‌اند. تصاویر سردارانی همچون متوسلیان، دوکوهه آن روزها را بیش از پیش به یاد می‌آورد. وقتی که به عکس‌های شهدا نگاه می‌کنی مثل این‌که ناگفته‌های زیادی برای گفتن دارند؛ بی‌شک به ما می‌گویند نکند زمانی فرا برسد برعکس راه ما قدم بردارید یا فقط با دیدن یادمان‌ها، یادمان کنید.

هنگام ظهر است، اما خورشید میل تابیدن ندارد، چرا؟ نمی‌دانم! تو هم می‌خواهی یک بار هم که شده نفَست، قفسِ نَفْس را بشکند تا به پرواز درآیی و طرفه العینی به عرش برسی.

بوی دلتنگی شلمچه قبل از رسیدن به آن از دور به مشام می‌رسد. وقتی غربت شلمچه را می‌بینی مثل این‌که تمام عشق را آنجا ذبح کرده‌اند و سر بریده‌اند.

سرخی خاک شلمچه سخن از خونین‌بالانی دارد که کبوتر جانشان را به پروازی عارفانه پر داده‌اند. آری شلمچه دیگر جای ماندن نیست چراکه باید به مقام فناء فی‌الله برسی تا بمانی.

شلمچه خاک شهدایی است که به نام گمنامند، نه به یاد. بر سر قبور مطهر شهدای گمنام که می‌روی تازه می‌فهمی چه رمزی است در ناپیدایی آنها.

حمید صالحی‌کجیدی - جام‌جم