مادر قهرمان

این دونده 29 ساله، فقط 13 ماه بعد از به دنیا آوردن اولین فرزندش، توانسته بود بار دیگر قهرمان جهان شود و این دستاورد، در حالی که بسیاری حتی حضور او در رقابت‌های جهانی پکن را غیرممکن می‌دانستند، بزرگ‌تر از آن بود که نادیده گرفته شود.
انیس هیل که در رشته هفتگانه، قهرمان المپیک و رکورددار جهان است، در حالی توانست در تابستان بار دیگر قهرمانی در جهان را تجربه کند که حتی مربی‌اش هم تردید زیادی در مورد رسیدن او به رقابت‌ها داشت، اما این مادر سختکوش، حالا می‌تواند الگوی بسیاری از ورزشکاران حرفه‌ای زن باشد که تصور می‌کنند بارداری ممکن است دوران حرفه‌ای‌شان را به پایان برساند.
غیبت غیرمنتظره
چند ماه به رقابت‌های کشورهای مشترک‌المنافع که قرار بود در تابستان 2014 در گلاسگو برگزار شود، مانده بود که جسیکا انیس اعلام کرد در این رقابت‌ها حضور پیدا نخواهد کرد.
غیبت او به عنوان قهرمان جهان و المپیک، می‌توانست روی کیفیت مسابقات تاثیر زیادی بگذارد، اما جسیکا منتظر اتفاق مهمتری بود؛ تولد اولین فرزند. تردیدها در مورد دوران حرفه‌ای او از همین زمان آغاز شد. بسیاری معتقد بودند تغییرات فیزیولوژیکی دوران بارداری، برای ورزشکاری که در رشته دشواری مانند هفتگانه فعالیت می‌کند، اجازه ادامه فعالیت در بالاترین سطح را نمی‌دهد. البته بدبین‌ها یک دلیل منطقی هم داشتند؛ کسی تا به حال موفق به چنین کاری نشده بود. اما جسیکا انیس با بقیه فرق داشت.
آغاز تمرینات
تنها چهار ماه بعد از زایمان، جسیکا انیس تمرینات اولیه‌اش را آغاز کرد، اما در روزهای ابتدایی تنها 15 دقیقه می‌توانست تمرین کند. سه ماه زمان لازم بود تا او بتواند تمرینات معمول برای هفتگانه را آغاز کند و این به معنای آن بود که از نظر تمرینی، شش ماه از رقبایش عقب بود. این شرایط حتی تونی مینیچیلو، مربی او را هم دچار تردید کرد: «در طول زمستان، روزهایی بود که من فکر می‌کردم آیا این دختر می‌تواند برگردد و مطمئن بودم که پاسخ این سوال صددرصد منفی است. در فوریه اگر کسی به من می‌گفت که جسیکا در پکن در میدان مسابقه خواهد بود، من تعجب می‌کردم.»
مینیچیلو که حتی از حضور جسیکا انیس در رقابت‌های جهانی مطمئن نبود، مطمئنا لحظه‌ای هم به قهرمانی او در این رقابت‌ها فکر نکرده بود؛ به ویژه این‌که چند مصدومیت از ناحیه پاشنه، روند آماده‌سازی او را کندتر هم کرد، اما انیس تنها به شرکت در رقابت‌های جهانی فکر نمی‌کرد؛ او می‌خواست تولد یک سالگی پسرش، رِگی، را با اتفاق بهتری جشن بگیرد؛ حتی اگر کسی به آن باور نداشت.
بازگشتِ قدم به قدم
هنوز سه ماه به رقابت‌های جهانی باقی مانده بود که جسیکا انیس برای اولین بار بعد از تولد پسرش، در یک مسابقه رسمی شرکت کرد. او در 100 متر با مانع سوم شد و این برای دونده‌ای که ماه‌ها از میادین دور بود، نتیجه امیدبخشی به حساب می‌آمد.
چند هفته بعد انیس در رقابت‌های هفتگانه اتریش شرکت کرد؛ اولین حضورش در رقابت‌های هفتگانه بعد از سه سال. اگرچه در رتبه چهارم قرار گرفت، اما به‌راحتی توانست سهمیه المپیک 2016 ریودوژانیرو را به‌دست بیاورد. شرکت در چند رقابت نه‌چندان جدی دیگر کافی بود تا او مطمئن شود که می‌تواند در رقابت‌های جهانی پکن مبارزه‌ای جدی با رقبا داشته باشد: «پیش از رقابت‌های سالانه لندن تردیدهایی وجود داشت، اما بعد از عملکردم در این مسابقات فهمیدم که پیشرفت کردم.»
او می‌دانست که این شاید آخرین حضورش در رقابت‌های جهانی باشد؛ در دو دوره قبلی مسابقات جهانی در سال‌های 2011 و 2013، او یک بار دوم شده بود و بار دیگر به دلیل آسیب‌دیدگی حضور نداشت و رقابت‌های امسال احتمالا تنها فرصتی برای تکرار مدال طلای قهرمانی جهان در سال 2009 بود.
قهرمانی مقتدرانه
رقابت‌های هفتگانه در پکن با مسابقه پرش طول آغاز شد و جسیکا انیس از همان مسابقه اول برتری‌اش را به رخ حریفان کشید. او 6.43 متر پرید تا بهترین رکورد فصلش را به جا بگذارد. سپس در پرتاب نیزه، رکورد 42.51 متر را به‌جا گذاشت تا تنها بعد از دو مسابقه، فاصله امتیازی با دو رقیب اصلی‌اش، نادین بروئرسن و براین تیه سن ـ ایتن را به ترتیب به 86 و 94 امتیاز برساند.
برتری قاطع او در 800 متر، شانس‌اش برای قهرمانی را چند برابر کرد، اما نمایش‌های بی‌نقص او در مسابقات بعدی هم ادامه داشت. رکورد 12.19 در 100 متر با مانع، پرش 1.86 متر در پرش ارتفاع، پرتاب 13.73 در پرتاب وزنه و در نهایت رکورد 23.42 ثانیه در 200 متر، کمک کرد تا با او با فاصله 115 امتیازی نسبت به نفر دوم، بر این تیه سن ـ ایتن، قهرمانی‌اش در جهان را جشن بگیرد.
البته رکوردهایی که جسیکا انیس در پکن به‌جا گذاشت، با بهترین رکوردهایش فاصله داشت، اما آنچه موفقیت او را رقم زد، ثبات او در سراسر مسابقات بود؛ تمرکزی که باعث شد او از تمرین 15 دقیقه‌ای در روز، به سکوی اول جهان برسد.
هدف بعدی؛ المپیک ریو
لحظه‌ای که نام او به عنوان ورزشکار سال انگلیس اعلام شد، جسیکا انیس به دو چیز فکر می‌کرد؛ سال سختی که پشت‌سر گذاشت و سالی که پیش‌روست: «وقتی به یک سال اخیر فکر می‌کنم، می‌بینم که خیلی سخت بود. تطبیق پیدا کردن به زندگی به عنوان یک مادر و همه تجربه‌های فوق‌العاده‌ای که داشت و بازگشت به تمرینات و برگشتن دوباره به اوج دوران حرفه‌ای‌ام. واقعا فوق‌العاده بود. واقعا فکر نمی‌کردم قهرمان شوم. حالا منتظر سال آینده هستم. این آخرین المپیک من خواهد بود؛ بنابراین باید از حضور در آن لذت ببرم. می‌خواهم مسابقات ویژه‌ای باشد و خانواده‌ام هم در کنارم باشند.»
جسیکا انیس هیل چه در المپپیک ریو قهرمان شود و چه مدالی به‌دست نیاورد، همین حالا هم یک اسطوره است؛ یک مادر قهرمان.

بهنام جعفرزاده/ضمیمه جام بانوان