قطار ابدی عطاران

او که این روزها بازیگر پرکاری است و دو فیلم بلند سینمایی را هم در کارنامه کارگردانی‌اش دارد، برنامه‌سازی برای تلویزیون را سال 76 با «سیب خنده» آغاز کرد؛ برنامه‌ای با بخش‌های شاد و مفرح که بشدت تحت تاثیر سلف همه برنامه‌های اینچنینی یعنی «ساعت خوش» بود. دو سال بعد او کپی‌کاری کرد و عروسکی را با الگوبرداری از یکی از شخصیت‌های سیب خنده ساخت و به این ترتیب «مجید دلبندم» جان گرفت؛ مجموعه‌ای بر محور یک عروسک دست‌دراز که حروف واژگان را جا‌به‌جا ادا می‌کرد و در زمان خودش محبوبیتی داشت و تکیه کلام‌‌هایش بر سر زبان‌ها بود. عطاران مجموعه‌سازی برای کودکان را ادامه داد و سال بعد «قطار ابدی» را ساخت، البته با همراهی بهروز بقایی. عطاران و بقایی در قطار ابدی و در قالب بخش‌های یکسان‌ با قصه‌های عامیانه‌ای همچون حسن کچل، شهرزاد قصه‌گو، نرون و رابین هود شوخی‌هایی می‌کردند. قطار ابدی، اما آخرین سریال و اصولا کار نمایشی عطاران در زمینه کودک و نوجوان بود و او سراغ سریال‌سازی برای مخاطب بزرگسال رفت و به کوچه اقاقیا، خانه به دوش، ترش و شیرین، بزنگاه و متهم گریخت رسید؛ آثاری عمدتا طنز که بر پایه شوخی‌های کلامی و محاوره‌ای شکل گرفته بود. عطاران بعدها نه‌تنها از آثار نمایشی کودک که حتی از تلویزیون فاصله گرفت و به سینما رفت و بازیگر شد. سپس به کارگردانی پرداخت و نامور شد و اسم و رسمی به هم زد و شد رضا عطاران این روزها که اگر در سال کمتر از سه چهار فیلم بازی کند، جای تعجب دارد.

درباره دوری‌گزینی عطاران از ساخت آثاری برای کودکان و با حضور آنها به طور قطع نمی‌توان اظهارنظر کرد. درخصوص این که او کار برای کودکان را به عنوان یک تمرین و دستگرمی و فرصتی برای آزمون و خطا دانسته را هم نباید قضاوت کرد. صدور رای و نظر قطعی در این باره مشکل و پیچیده به نظر می‌رسد. هر چه هست در همان کارهای اولیه عطاران هم می‌توان رگه‌هایی از ذوق و سلیقه منحصر به فردش را رصد کرد. هر چه هست عطاران از فرصت به دست آمده در آن مقطع زمانی نهایت استفاده را برد و قدم‌های اول را محکم برداشت.