حبه انگور مرا بازیگر کرد

آذرنگ یعنی چه؟ یعنی نهایت غم. چرا آذرنگ شدید؟ پدربزرگم این نام را گذاشت. معنی&zwnj;اش را می&zwnj;دانست؟ اگر می&zwnj;دانست ما را اسیر این غم مدام نمی&zwnj;کرد. مگر اسیر اسم فامیلتان شده&zwnj;اید؟ شده&zwnj;ایم. فامیلی روی آدم تاثیر می&zwnj;گذارد؟ توی کائنات همه چیز متاثر از همدیگر است. تعریف؟ بدقلق، خوش&zwnj;اخلاق، مهربان، آرمانگرا و معترض. کی فهمیدید اهل بازی هستید؟ وقتی مهد می&zwnj;رفتم. چطور؟ از تئاتر مدرسه اخراج شدم. چرا؟ قرار بود نقش حبه انگور را بازی کنم. خب... آن قدر بد گریه کردم که معلم یکی دیگر را گذاشت سر جایم. این که ناامیدکننده است. بله. همانجا تصمیم گرفتم به هر قیمتی است ثابت کنم که می&zwnj;توانم. یک جدال درونی. بله. اولین فیلمی که دیدید؟ یادم نیست. ولی فیلم پاپیون الان جلوی چشمم است. چطور؟ با پدرم رفتم سینما و دیدم. تا به حال مسخ یک فیلم شده&zwnj;اید؟ خیلی زیاد. صلح؟ فرزند جنگ است. آن نباشد این هم نیست. فرزند یک چیز بد باید بد باشد. «زندگی در شرایط برابر» را با «صلح» اشتباه گرفته&zwnj;ایم. توافق؟ یک معادله است دیگر. یک قرارداد. که هردو طرف را راضی می&zwnj;کند؟ ممکن است از درون راضی نباشند. ولی باید روی یک نقطه بایستند. تئاتر؟ زندگی. آدم را به کجا می&zwnj;رساند این زندگی؟ به خدا. چرا؟ قدرت خلق می&zwnj;دهد به انسان. زادگاه؟ تهران دنیا آمدم، ولی خودم را جنوبی می&zwnj;دانم. چرا؟ یک&zwnj;سالگی رفتم آنجا و 18 سال هم ماندم. نوشتن سخت&zwnj;تر است یا بازی کردن نوشته دیگران؟ بستگی دارد کدام برایت مهم باشد. هرکدام مهم باشد؟ هر چیز مهمی سخت است. فیلم ملکه؟ حیف... تا به حال آسمان زرد کم&zwnj;عمق را دیده&zwnj;اید؟ بله. چه نقشی را دوست دارید بازی کنید؟ کافی است دوستش داشته باشم، بازی کردنش را هم دوست دارم. شخصیت داستانی اسطوره&zwnj;ای&zwnj;تان؟ اسطوره&zwnj;ای ندارم. یک آدم محبوب مثلا؟ نه. ترجیح می&zwnj;دهم در لحظه زندگی کنم. پس هیچ&zwnj;کس نیست؟ بهتر است آدم اسطوره لحظه&zwnj;های خودش باشد. اگر داستان زندگی&zwnj;تان را بنویسند؟ زندگی&zwnj;هایمان دیگر داستان ندارد که. مگر می&zwnj;شود؟ اسیر زندگی&zwnj;های دیگران هستیم. چرا؟ ارتباطمان با طبیعت کم شده است. در نتیجه؟ از خودمان فاصله گرفته&zwnj;ایم. جانسوز است. جلو آینه چه می&zwnj;بینید؟ خیلی آدم&zwnj;های دیگر غیر از خودم. ممیزی؟ معنایش را نمی&zwnj;فهمم. مگر می&zwnj;شود؟ نمی&zwnj;دانم چطور می&zwnj;شود یک شغل باشد. به چه کسی توصیه می&zwnj;کنید بازیگر شود؟ کسی که عشق می&zwnj;ورزد. به چه؟ به بازیگری و حاضر است برایش زندگی بگذارد. بچه بودید دلتان می&zwnj;خواست چه کاره شوید؟ بازیگر. اگر بازیگر نمی&zwnj;شدید؟ قطعا باز هم بازیگر می&zwnj;شدم. به خاطر آن اتفاق مهدکودک می&zwnj;گویید؟ نه. گمانم مربوط به قبلش بود. چطور؟ وقتی همه می&zwnj;خواستند دکتر و خلبان شوند دلم می&zwnj;خواست برای هنر کاری انجام بدهم. به راهنمای درون اعتقاد دارید؟ چه جور هم. اگر خداوند خندیدن را از شما دریغ می&zwnj;کرد؟ چنین تصوری از خالق ندارم. چرا؟ خدا همه چیز بخشیده است. همه چیز؟ بله. انسان است که تحریم می&zwnj;کند. روان&zwnj;شناسی خواندید؟ بله. چرا؟ علاقه خاصی نداشتم. پس چرا خواندید؟ در این رشته قبول شدم. مدرک مهم بود. هنوز هم بی&zwnj;علاقه&zwnj;اید؟ نه. روان&zwnj;شناسی بیشتر از رشته هنر به درد هنرم خورد. کدام سینماگر ایرانی را روان&zwnj;شناس می&zwnj;دانید؟ بگذارید سکوت کنم. خودتان پیش روان&zwnj;شناس رفته&zwnj;اید؟ با روان&zwnj;شناس&zwnj;ها زیاد حرف زده&zwnj;ام. سینما می&zwnj;تواند به اندازه جنگ مخرب باشد؟ هر فعالیت هنری می&zwnj;تواند به اندازه یک جنگ موثر باشد روی روح و روان. هنرمندان چقدر می&zwnj;توانند روی روح و روان مردم اثر بگذارند؟ رسالتشان این است که تاثیر بگذارند. چرا؟ برگزیده شده&zwnj;اند تا همچین کاری کنند. حاضرید نقش رهبر گروه تروریستی داعش را بازی کنید؟ بستگی به پیام فیلم دارد. چطور؟ من بازیگرم. هر نقشی را دوست دارم بازی کنم. فقط نباید در دفاع از تروریسم باشد. نمایشنامه بعدی در چه مورد است؟ چند تا سوژه دارم... اما نمی&zwnj;دانم... چرا؟ تئاتر روزگار خوبی ندارد. آینده&zwnj;اش چه؟ چشم&zwnj;اندازها روشن&zwnj;تر از گذشته است. اگر بخواهید سه تا از ضعف&zwnj;های فیلمنامه&zwnj;های ایرانی را بگویید؟ یک واژه برایم کافی است. بگویید. فرمالیسم. توضیح هم بدهید. از محتوا و قصه&zwnj;گویی فاصله گرفته&zwnj;ایم. اگر به گذشته برگردید؟ فکر نمی&zwnj;کنم تغییری ایجاد شود. چرا؟ من به دنیا آمدم تا همین باشم. همین انتخاب شما بوده است؟ مجموعه&zwnj;ای از عوامل بوده است. وراثت، محیط و چیزهای دیگر. با خودتان حرف می&zwnj;زنید؟ خیلی زیاد. چه می&zwnj;گویید؟ چالش داریم. نقد هم می&zwnj;کنید خودتان را؟ بله. بحث هم می&zwnj;کنیم. جشن می&zwnj;گیریم. گریه می&zwnj;کنیم. بازیگر مورد علاقه&zwnj;تان چه کسی بود؟ هرکس محاسن خودش را دارد. پس انتخابی ندارید؟ نه. اسطوره&zwnj;ای ندارم. موسیقی؟ انتزاعی&zwnj;ترین هنر است. همه چیز دارد. آخرین چیزی که شنیدید؟ یادم نیست، ولی یکی&zwnj;شان هست حالا خودش را به ذهنم تحمیل می&zwnj;کند. کدام یکی؟ ارغوان. با صدای؟ علیرضا قربانی. اگر بخواهید یک دنیای تازه خلق کنید؟ فردیت&zwnj;ها را از آن کم می&zwnj;کنم. خاطرات روزانه&zwnj;تان را می&zwnj;نویسید؟ نه. چرا؟ زندگی باید کرد. وقتی نوشته&zwnj;های کودکی را می&zwnj;خوانید؟ چیزی ازشان باقی نمانده است. کودکی&zwnj;تان را گم کرده&zwnj;اید پس. آن زمان شرایط فرق داشت. چه فرقی؟ نمی&zwnj;گذاشت کودکی کنی. ما را به سوی بزرگ شدن سوق می&zwnj;داد. هنوز همان کودک هستید؟ هنوز همان آدم هستم. مثلا چه وجه مشترکی دارید؟ هنوز پر از ضعف&zwnj;هایی هستم که از کمال دورم می&zwnj;کند. الناز اسکندری / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)