رنگ باختن زندگی واقعی در سایه فناوری

در دنیای امروز ناخواسته تحت سلطه فناوری قرار گرفته‌ایم و بدون این‌که احساس واقعی را تجربه کنیم، تجربه‌های خود را در فضای مجازی با دیگران به اشتراک می‌گذاریم. در دنیای پیامکی با ارسال پیامک‌های تبریک به مناسبت‌های مختلف تظاهر به دوستی می‌کنیم و می‌خواهیم به همه نشان دهیم با این کار از انزوای اجتماعی فاصله گرفته‌ایم. آنچه در دل داریم، می‌نویسیم غافل از این‌که شاید این متن گوش شنوایی نداشته باشد.

بی‌شک اگر زمانی را به خواندن کتاب یا نقاشی اختصاص دهیم، برای اطرافیانتان مفیدتر هستیم. اگر بین مردم هستید و هنوز هم احساس تنهایی می‌کنید، بهتر است چند لحظه‌ای فناوری را کنار گذاشته و با فردی که کنارمان نشسته، صحبت کنیم.

ما ناخواسته منزوی شده‌ایم. بسیاری از کودکان امروز از نخستین سال‌های زندگی شرایطی مانند زندگی ربات‌ها را تجربه می‌کنند و پدر و مادر فکر می‌کنند اگر بتوانند آخرین فناوری‌های روز دنیا را برای فرزندانشان فراهم کنند، بهترین پدر و مادر دنیا هستند. نگاهی به گذشته بیندازید، وقتی کودک بودید چند ساعت از روز را در حال بازی با هم‌سن و سال‌هایتان می‌گذراندید؟ در دنیای کودکان امروز از بازی‌های مهیج دوران کودکی خبری نیست. در کنار ابزارها و امکانات هوشمند بیشتر از همیشه تنها هستیم. همسر بودن، پدر و مادر بودن و حتی پدربزرگ و مادربزرگ بودن احساسی است که فقط در دنیای واقعی تجربه می‌شود.

به جای صحبت کردن حرف‌هایمان را تایپ و در دنیای مجازی ساعت‌ها گفت‌وگو می‌کنیم. به نوعی از زندگی وابسته شده‌ایم که به جای ابراز عشق و علاقه، به نوشته همدیگر امتیاز مثبت می‌دهیم و این طور به آنها می‌گوییم که دوستشان داریم. بیایید از همین امروز به این فکر کنیم که بهتر است واقعی زندگی کنیم. فقط یک بار فرصت داریم زندگی کنیم و دوره زندگی محدود است. پس فرصت زندگی را در کنار این فناوری‌ها از دست ندهیم.

فرانک فراهانی جم ‌/‌ گروه دانش