«دانشجو» را کامل ببینیم

یکی به سیاست‌‌های دولت تاخت و دیگری از دولت دفاع کرد. آن یکی به سیاست‌های دولت پیشین نقد داشت و آن دیگری اقدامات دولت قبل‌تر را نادرست می‌دانست. یکی از گرانی‌ها گفت و دیگری از کنترل تورم. از هر دری سخن گفتند، جز دانشجو و مشکلاتش؛ موضوعی که در هیاهوی بحث‌ها‌ی سیاسی گم شد.

خدا خیرش دهد رئیس‌جمهور را که حداقل به دانشگاه آمد و پرسید: «مگر می‌شود دانشجو در دانشگاه فقط درس بخواند و به گذراندن واحدها فکر کند؟ مگر می‌شود دانشجو نسبت به مسائل مهم جامعه‌اش نظیر وضع آب، محیط زیست، انرژی، فرهنگ و آسیب‌های اجتماعی بی‌تفاوت باشد؟ مگر می‌شود دانشجو نسبت به سرنوشت خود، خانواده، جامعه و کشور و منطقه‌اش حساس نباشد؟» اما انگار رئیس‌جمهور هم فراموش کرد به‌مشکلات دانشجویان اشاره کند؛ از شهریه‌ها بگوید، از مشکلات معیشتی و اشتغال و ازدواج دانشجویان.

اما دانشجویی که نگران آینده مبهمش باشد و در عین حال ذهنش مشغول جور کردن شهریه و همزمان گرفتار پاس کردن واحدهایی که برای هر کدامش هزینه‌ای گزاف پرداخته، چه اندازه توان فکری برایش باقی می‌ماند که بخواهد تأملی در باب جامعه و منطقه و محیط زیست هم داشته باشد؟

درست است 16 آذر پاسداشتی است برای سه شهید دانشجو که دانشگاه تهران شاهد در خون غلتیدنشان بود و از آن زمان این روز در تاریخ کشور ما رنگ و بویی سیاسی دارد، اما مگر وجه تسمیه روز معلم شهادت شهید مطهری نیست؟ پس در این روز فقط باید مباحثی درباره شهادت و نقش‌آفرینی سیاسی و مجاهدت‌های معلمان بیان شود؟! بحث این نیست که رخدادی تاریخی به حاشیه رانده شود و از بررسی ریشه‌‌هایش غافل شویم، بلکه اگر قرار است روزی به نکوداشت مقام دانشجو پرداخته شود، از مشکلات صنفی‌اش نیز سخن به میان آید؛ همان‌گونه که در روز معلم یا پرستار مشکلات این صنف‌ها مطرح می‌شود و مسئولان نیز وعده و وعیدهایی هرچند ظاهری برای رفع آنها به این عزیزان می‌دهند. حداقل مسئولان یا نمایندگان گوش به دانشجویان بسپارند و حرف‌هایشان را بشنوند. جالب است که نماینده‌هایی از طرف دانشجویان در حضور رئیس‌جمهور مباحثی را مطرح کردند؛ اما بجز معدودی، بقیه گویی که از قبل شبیه یک پازل چیده‌شده باشند، از دغدغه‌های سیاسی و جناحی خود سخن به میان آوردند. واقعیت این است دانشجویانی که به میتینگ‌های سیاسی روز دانشجو و روزهای غیردانشجو علاقه دارند، یک درصد جمعیت محصلان آموزش‌عالی کشور را نیز تشکیل نمی‌دهند. به عنوان یک دانشجو، آن‌قدر ذهنم مشغول مشکلات زندگی بود که با پیامک دوستان، به یاد روز دانشجو افتادم. کاش مسئولان و فعالان سیاسی بویژه آنها که از کنسل شدن سخنرانی‌شان در روز دانشجو گله دارند، روزهای دیگر هم به دانشگاه بیایند و پای صحبت آن 99 درصد بنشینند تا از دغدغه‌های این قشر بیشتر بدانند.

کمیل انتظاری ‌/‌ گروه فرهنگ و هنر