سالار عقیلی: ارمغان او برای مردم سرزمینش عشق بود

هر دوی ما 25 روز پیش در شهر بندرعباس به روی صحنه رفتیم. بعد از آنکه کنسرت خودم تمام شد، به کنسرت مرتضی رفتم. با شنیدن خبر بدی که امروز به گوش همه ما رسید شوکه شدم. باورم نمی شد او را از دست داده ایم. او صدای خوبی داشت و من از دوستدارانش بودم.
به نظر تحمل این درد برای همچون منی که او را از نزدیک دیده کار بسیار سخت و دردناکی است. یادم می آید که در بندرعباس که بودیم کنسرت من زودتر تمام شد. قبل از رفتن به فرودگاه به کنسرت مرتضی رفتم و نیم ساعتی از اجرایش را در سالن بودم. به پشت صحنه رفتیم و با هم احوال پرسی کردیم.
چون روحیاتش را می شناختم، تحمل این غم برایم سخت است. فقط می‌توانم بگویم بروز اتفاقی در این سن برای مرتضی دل همه ما را به درد آورده است. عشق به هنر و موسیقی باعث شد با توجه به بیماری سختش تا این حد مقاومت کند و زنده بماند. او در دل مردم رخنه کرده بود و اکسیر عشق ارمغان او برای مردم سرزمینش بود. مردم عاشقش بودند و عاشقانه صدایش را می شنیدند. تا آخرین لحظه زندگی هم با وجود تمام دردها و سختی ها از پا ننشست. همه می دانستیم در بین دو بخش کنسرت زیر سرم می رفت...
خواننده بودن برای یک فرد سالم کار سخت و مشکلی است، تا چه رسد به اینکه با چنین بیماری مهیبی دست به گریبان باشی اما باز هم از پای ننشینی. همیشه عاشق بود و عاشقانه می‌خواند. دو سه باری به کنسرت‌هایش رفتم و برخورد صمیمی، دوستانه و خاکی اش را با مردم دیده بودم. او تندیسی از هنر، مقاومت، ادب، نزاکت و امید بود. هنرمندان فعال در این هنر باید امید را از مرتضی بیاموزند. رفتن او را به جامعه موسیقی ایران، خانواده مرتضی پاشایی و تمام موزیسین های پاپ و سنتی تسلیت می گویم و معتقدم موسیقی مرز نمی شناسد.(موسیقی ما)