پس از کنسرت بدهکار نشویم، موفقیت است

این گروه، هفته گذشته در فرهنگسرای نیاوران به اجرای کنسرت پرداخت. به این بهانه، گفت‌وگوی کوتاهی با وکیلی‌مقدم درباره این اجرا و به طور کل فضای موسیقی فلامنکو انجام دادیم.

در‌باره اجرای اخیرتان، به نظر می‌رسد قطعات دشواری از بزرگان گیتار فلامنکو انتخاب کرده بودید.

این اجرا به نوعی همنوازی (آنسامبل)‌ گیتار بود که در آن برخی قطعات تکنوازی فلامنکو در قالب تنظیم جدیدی برای اجرا با گروه نواخته شد. چند قطعه از گروه جیپسی‌ کینگز انتخاب شده بود که بیشتر در سبک فلامنکو خیتانا محسوب می‌شود. که بیشتر برای رضایت مخاطب عام در میان قطعات گنجانده بودیم.

البته قطعاتی که از گروه جیپسی ‌کینگز هم اجرا شد، چندان قطعات ساده‌ای نبود.

در میان آثار این گروه، قطعات خوبی را برای اجرا انتخاب کردیم. سختی قطعات معیار انتخاب نبود. سعی کردیم کارهای زیبایی را که اجرای آن در توانایی گروه است انتخاب کنیم. در نهایت معیار ما برای انتخاب داشتن رپورتواری (مجموعه‌ای از قطعات)‌ برای اجرا بود که هم مخاطب عام و هم مخاطب خاص را راضی کند.

بپردازیم به خود شما، کار نوازندگی را چه زمانی آغاز کرده‌اید؟

ساز تخصصی من گیتار در سبک فلامنکو است و بیش از 15 سال است که به نوازندگی مشغولم. نخستین کنسرتم را سال 82 در دانشگاه تهران برگزار کردم و پس از آن به طور مستمر در فرهنگسراها و دانشگاه‌های مختلف به اجرای کنسرت پرداختم. باوجود این، از سال 84 از اجرای کنسرت در دانشگاه‌ها و پس از آن در فرهنگسراها ممانعت به عمل می‌آمد و برای همین وقفه‌ای در کار ما ایجاد شد، اما از سال 89 دوباره با برگزاری چند کنسرت خیریه به صحنه بازگشتیم. از همان سال گروه «گوچی» را تشکیل دادیم.

تاکنون آلبومی به بازار عرضه نکرده‌اید؟

تا به حال خیر، ولی قصد داریم همین قطعاتی را که در کنسرت اجرا کردیم، در قالب یک آلبوم ضبط کنیم.

گفتید که بیشتر قصد دارید با انتخاب و تنظیم قطعات زیبای گیتار هم با مخاطب عام و هم با مخاطب خاص ارتباط برقرار کنید. فکر نمی‌کنید اجرای قطعات بی‌کلام برای مخاطب عام جذابیتی نداشته باشد؟

به نظرم باید در نهایت این کار را انجام داد. کاری که خواننده ندارد و با یک‌سری سازها انجام می‌شود. اما یکی از دلایلی که ما این ریسک را می‌پذیریم، فراگیری بیش از اندازه موسیقی پاپ به صورت وکال (همراه با خواننده)‌ است که به نسبت گذشته عرصه را بر سبک‌های دیگر تنگ کرده است. در سال‌های 80 کارهای بی‌کلام مخاطبان زیادی داشت. سال 82 ما بیش از 400 مخاطب برای اجرای بی‌کلام داشتیم. با این همه، در این شرایط که بهای بیشتری به موسیقی پاپ داده می‌شود، ما مجبوریم یا به خوانندگی روی بیاوریم یا سعی کنیم با مخاطب کمتری قطعاتمان را اجرا کنیم. در حقیقت، این اجراها منافع مالی برای ما ندارد و ما بیشتر برای دل خودمان می‌زنیم، تنها دغدغه ما این است که در پایان اجرا بدهکار نباشیم.

باوجود این، در اجرای اخیرتان سالن پر شده بود و این جالب بود. برنامه‌تان برای آینده چیست؟

بله، خوشبختانه مخاطبان از اجرای ما استقبال کردند. سعی داریم در آینده اجراهای بیشتر و مستمرتری داشته باشیم تا هم به پختگی بیشتری برسیم و هم این موسیقی را در میان مخاطبان گسترش دهیم.

کمیل انتظاری ‌/‌ گروه فرهنگ و هنر