در نکوهش تابو

مثلا دیدن مردی با لباس یا پیرایش زنانه در کشور ما تابو محسوب می‌شود، اما دیدن مردی معتاد حتی معتاد متجاهر (تابلو) شاید پیش از این تابو محسوب می‌شد، اما حالا نه، فقط رقت‌انگیز است.

اما از سال‌های گذشته تاکنون اعتیاد در زنان در فرهنگ ما تابو بوده و مانده است، اگر این زن مادر هم باشد که دیگر تابوتر از تابو می‌شود. همین تابو بودن، ظاهرا ماجرا را بدتر کرده است و سبب شده اعتیاد به شکل مرموزی در میان جمعیت زنان ریشه بدواند و در خفا رشد کند.

براساس اطلاعات، آخرین طرح شیوع‌شناسی اعتیاد که سال 90 از سوی جهاددانشگاهی کشور اجرا شد، یک میلیون و 325 هزار نفر در ایران معتاد هستند که 3/9 درصد از آنان را زنان و 7/90 درصد را مردان تشکیل می‌دهند.

تحلیل این آمار و مقایسه آن با آمار سال 86 که درصد اعتیاد زنان را 5 درصد نشان می‌داد، اگر دلیل بر افزایش دو برابری اعتیاد در زنان نباشد، اما رشد آن را تائید می‌کند و حتی نسبت به دورقمی شدن آن هشدار می‌دهد.

پیش از این نیز آماری از سوی ستاد مبارزه با موادمخدر منتشر شده بود که نشان می‌داد تعداد زنانی که سال 91 به دلیل سوءمصرف مواد جان باختند، 199 نفر بوده، اما این تعداد سال 92 به 230 نفر رسیده است که افزایش 15 درصدی را نشان می‌دهد، در حالی که این عدد در مردان 5 درصد کاهش داشته است.

اما نکته‌ای که از سوی معاون کاهش تقاضا و توسعه مشارکت‌های مردمی ستاد مبارزه با مواد‌مخدر اعلام می‌شود، قابل تامل است.

بابک دین‌پرست گفته است: رنگ و برچسب منفی و مخربی که متوجه اعتیاد زنان است، برنامه‌های درمانی ما را با مشکل مواجه کرده به همین دلیل گرچه میزان مرگ و میرهای ناشی از سوءمصرف مواد در کشور کاهش داشته، اما متاسفانه مرگ و میر در زنان معتاد افزایش یافته است.

با این تفاسیر می‌رسیم به همان تابو بودن اعتیاد در زنان که صدالبته واجب است که همیشه تابو بماند، اما نه به قیمت پنهان ماندن آسیبی که نه فقط زنان که می‌تواند نسلی را تباه کند.

مستوره برادران‌نصیری/ دبیر گروه جامعه