جشن‌نامه آیت الله رضا استادی منتشر شد

فهرست مقالات این جشن‌نامه به این قرار است:

مصاحبه با آیت الله رضا استادی

تفسیری بدیع/ محمدعلی مهدوی راد

پدیده ارجاع به کتاب‌های خیالی و ساختگی/ مهدی مهریزی

مجادلاتی درباره‏ ی نماز جمعه در روزگار طهماسب/ استوارت/ محمدکاظم رحمتی

مشرق السعدین و شرح حدیث «من عرف نفسه»/ علی صدرایی خویی

نگاه سنایی غزنوی و خواجه رشیدالدین فضل الله به امویان/ رسول جعفریان

قلمرو وحی در قرآن کریم/ جواد ورعی

محمد بن حُمَید و تصویری متفاوت از دعوت وهابی/ محمد حسین رفیعی

مستجیزین و مجازین از شیخ احمد احسائی/ هادی مکارم

چند سند درباره‏‏ وقف در دوره‏ ی کریم‏ خان زند/ فرشته کوشکی

رفع المنازعه و الخلاف لتخلیص.../ سید حیدر آملی/ محمد برکت

بررسی سیر تحول قضاوت زنان در فقه/ محمد سروش محلاتی

تاریخ ولادت و وفات حضرت فاطمه معصومه (س)/ سید ضیاء مرتضوی

نگاهی دیگر به سکه‌های ولایت‌عهدی امام رضا(ع)/ حسن رضایی باغ بیدی

دوازده قصیده منقبتی چاپ نشده از دوازده شاعر/ عباس رستاخیز/ رضا باقریان موحد

مسأله‌ی مرز مریوان و هورامان در دوره‌ی قاجار/ مظهر ادوای

مختصر التواریخ الإسلامیه/ به کوشش جودت القزوینی

سفرنامه‌ی اصفهان/ عیسی لواسانی/ سعیده سلطانی مقدم

پیش فرض های موردِ نیاز در بررسی موضوعِ عدمِ تحریفِ قرآن/ کاظم استادی

ساکب العبرات/ قوام الدین سیفی قزوینی/ محمد حسین نجفی

مهدویت و گنجینه‏ های طالقان/ شان آنتونی ست/ مریم کمالی

آیت‌الله سردار کابلی چهره‌ای جلیل القدر و ناشناخته/ ابوالفضل عرب زاده

رساله تشکر نعمت شش جهتی مظفریه/ به کوشش حمیده سلطانی مقدم

کتیبه‏ های اسلامی مسجد « شی آن»/ محمد باقر وثوقی/ وانگ چینگ

بررسی شواهد تشیَع اسامة بن منقذ/ احمد خامه یار

مواقف النبی (ص) تجاه ابی طالب علیه السلام/ محمد مهدی صباحی

سلیمان بن داود منقری و دفتر حدیثی او/ محمد کاظم رحمتی

درباره‏ ی ذات معقول/ علی قیصری

هندویی نَفْط‎اندازی همی آموخت/ جویا جهانبخش

فرهنگ لغات عامیانه: جامع اللغه فی تکمیل الانسان/ سید علی آل داود

قواعد سلطانی/ سلطان محمد کاشانی/ رسول جعفریان

رساله در زیج مراغه و تاریخ رصد خانه آن/ علی قلی میرزا/ احسان مقدس

بحرالغرائب حلیمی و دستنویسی نفیس از آن در ایران/ یوسف بیگ بابا پور

فهرست خود نوشت ملا محمدکاظم هزار جریبی/ علی اکبر صفری

خلاصه احوال بانو بیگم (ممتاز محل)/ به کوشش اکرم حسن آبادی

جایگاه «تسلیم» در نماز از نگاه مذاهب خمسه فقهی/ عبدالله فرهی

تاریخچه دبستان دولتی ایرانیان کربلا/ احمد مشکوة کرمانی/ علی اکبر صفری

مشق نسخه شناسی/ ایرج افشار/ نادر مطلبی کاشانی

نسخه های مختلف و تصحیح های تفسیر وزیر مغربی/ مرتضی کریمی نیا

شمع المجالس (شمع و دمع)/ علی فاضلی

دستنویسی از صحیفه سجادیه به خط یاقوت مستعصمی/ محمد حسین حکیم

تصاویر

مقدمه کتاب که به قلم رسول جعفریان نگاشته شده است به این قرار است:

زیّ طلبگی تعبیری است که بیش از هر مفهوم دیگری می‌تواند چارچوب زندگی سالم طلبگی، آخوندی و علمایی را تعریف کند. اساس این مفهوم در این است که وقتی کسی در لباس عالم روحانی دین قرار گرفت، عمیقا بداند و باور کند که رفتن در این راه، الزاماتی دارد که تنها رعایت آنهاست که می‌تواند از او یک شخصیت معتدل، موقّر و همزمان مقیّد را بسازد. برای او دانستن این نکته هم بس مهم است که می‌بایست یک عمر در این چارچوب بماند و به رغم سنگینی بار مسؤولیت داشتن این لباس، با طیب خاطر به آن وفادار باشد.
ساده باید گفت: «زی طلبگی» تنها جنبه‌ی مالی ندارد، بلکه چارچوبی تمام عیار برای داشتن تقیّد نسبت به تمامی لوازم بودن در این لباس اعم از علمی، اخلاقی و تبلیغی است.
در درجه‌ی اوّل، علاقه داشتن به دانش اندوزی مداوم و فراگرفتن آنچه برای یک طلبه به عنوان هادی مردم و در مسیر اجتهاد دینی اهمیت دارد، مطرح است.
در کنار آن تقیّد به اخلاق طلبگی و رعایت آداب عرفی آن است که داشتن وزانت و آرامش و متانت و سربزیری و پرهیز از جار و جنجال و داشتن تحمل بالاست. حتی همین که در رفت و آمد در کوچه و بازار رعایت ادب را بکند، با مردمان، معاشرت سالم داشته باشد، به کوچک و بزرگ سلام کند، و کاری نکند که معنایش دور شدن یا حتی فاصله گرفتن از عالم آخوندی باشد... و اموری از این قبیل که در اصطلاح علما آن را مروَت می‌گویند.
صد البته در زمینه مالی، مسؤولیت سنگین است. اقتضای زیّ طلبگی آن است که همه گونه اعتدالی را رعایت کند. فقر نه در اینجا و نه جای دیگر افتخار نیست، به عکس، تلاش کردن برای خانواده، در هر شغل و مرامی که باشی، امری مقبول و پسندیده است، اما ورود در اشرافیت، چه از طرف خود روحانی چه خانواده او امری است که با زیّ طلبگی میانه‌ای ندارد. داشتن یک زندگی سالم مالی، آنچنان که روحانی از دسترنج طلبگی خود بهره برد و از اموال بیت المال که در اختیار اوست سوء استفاده نکند، و خانه و کاشانه‌ی آن چنانی برای خود و اهل بیت خویش فراهم نیاورد، مصداق واضح زیّ طلبگی است.
زیّ طلبگی، به جز تحصیل، اقتضاءات دیگر علمی و ترویجی هم دارد. تقیّد یک روحانی به مسجد و منبر، حفظ ادبیات زبانی برای برقراری تفاهم با عامه، و حتی به رغم انجام کارهای علمی سنگین و متفاوت، از اموری است که می‌تواند مصداق زی طلبگی باشد. در این باره زیاد می‌توان نوشت، اما نباید آن را سخت کرد. چون بخشی از این امور به توانایی‌های خود فرد باز می گردد.
بسیاری از علما و فضلا، از جهاتی زیّ طلبگی را رعایت می کنند، اما اندکند آنان که وقتی براندازشان می کنیم، غالب جهات زیّ طلبگی را همزمان در آنان مشاهده کنیم. این که درس طلبگی را خوب خوانده باشد، ادب مردمی آن را فرا گرفته باشد و رعایت کند، تدریس را در طول عمر علمی خود رها نکند، همزمان دارای جنبه های علمی و تبلیغات دینی میان مردم باشد، حرص در مال اندوزی و اشرافیت نداشته باشد، سراسر زندگی اش را وقف تلاش آخوندی و تربیتی کرده و از هر ابزار و وسیله ای، از کتاب نویسی و مقاله نویسی گرفته تا تدریس و منبر، در ترویج باورهایش استفاده کرده باشد، و مهم‌تر از همه، فردی معتدل باشد، این ها اموری است که تقریبا به صورت جامع در حضرت آقای استادی می توان ملاحظه کرد.
بنده ایشان را مصداق تمام و کمال زی طلبگی می دانم و طی بیش از سی و پنج سال، از اولین روزهایی که در سال 1359 در موسسه در راه حق رفتم (و همیشه ایشان را در کنار آیت الله خرازی، آن مرد متواضع و عالم فرهیخته هم، برانداز می کردم) و بعدها که به هر مناسبت با ایشان معاشرت و برخورد داشتم، گواهی می دهم که حضرت‌شان از معدود شخصیت‌هایی است که همه خوبی‌های طلبگی و آخوندی را یکجا در خود دارد. برخی از این جنبه ها که مطمئن هستم بسیاری از دوستان ما در مورد آقای استادی در این که متخلّق به آن امور است، با بنده همداستانند، داشتن احتیاط در زندگی، رعایت مسائل مالی و اخلاقی، احترام به علم و عالم، قناعت پیشگی، سخت کوشی در علم، داشتن تواضع، و روحیه انعطاف در مسائل علمی است. فعالیت ایشان در عرصه های مختلف، آنچه ما همواره شاهد آن بودیم، با توجه به روحیه تعهد و سخت کوشی ایشان، از امتیازات جدی‌شان است.
خاطرات چاپ شده ایشان، نمونه‌ای آشکار از شخصیت منعطف و روشن و صریح ایشان، و در عین حال فعال در عرصه طلبگی است که بر هر طلبه ای لازم است یک بار آن را مرور کند. خوشبختانه در سالهای اخیر نیز، جناب آقای استادی، همواره اعتدال را حفظ کرده و هیچ گاه این مشی را حتی در اوج فشارها رها نکردند.
بنده بر خود فرض دانستم به پاس احترام به این شخصیت اخلاقی و علمی که وجودشان بسیار ذی‌جود و از جهاتی بسان کبریت احمر است، بویژه در جنبه های علمی که عمری رنج برده و آثاری با ارزش پدید آورده اند، با استمداد از دوستان، این مجموعه مقاله را فراهم کرده و علی الرسم به عنوان جشن نامه به ایشان تقدیم کنم.
مطمئن هستم در اصل، تنها خداوند متعال است که می‌تواند به طور شایسته پاداش بزرگواری این قبیل عالمان قبیله و قبله دین و همه پاکان را بدهد، اما ما بندگان ناچیز هم می بایست سپاسگزار باشیم و این کمترین کاری بود که از عهده بنده خدا ساخته بود.
حمایت‌های بی‌دریغ دوستان و در رأس آنها، سرور ارجمند جناب حجت الاسلام و المسلمین شهرستانی ـ زیده عزه و زاد شرفه ـ‌ مشوّق جدی برای انجام این کار بود. اگر خبط و خطایی در این مجموعه هست، ناشی از بی دقتی این بنده خداست که امیدوارم به نظر بخشایش و دوستانه به آن نگریسته و به اینجانب یاد شود.