رسوایی زن دروغگو

صبح روز حادثه در دفترم مشغول بررسی پرونده‌ای بودم که صدای تلفن همراه ویژه قتل به صدا درآمد. آن سوی خط مامور کلانتری 148 انقلاب گفت مردی شصت ساله به نام پرویز در خانه‌اش فوت شده و پلیس منتظر دستور قضایی است.

همان موقع حس کردم باید عاملی در جریان مرگ آن مرد دخیل باشد. دستور دادم صحنه حادثه را حفظ کنند تا برای تحقیق در محل حاضر شوم. بلافاصله با راننده به طرف محل حادثه حرکت کردم و از کارآگاهان ویژه مبارزه با قتل پلیس آگاهی و پزشکی قانونی هم خواستم به آنجا بیایند. وقتی به محل حادثه رسیدم، جسد پرویز روی تخت آرام گرفته بود. در نخستین گام از همسر وی بازجویی کردم. او در حالی که گریه می‌کرد، گفت: «شوهرم مهماندار هواپیما بود و مدتی پیش بازنشسته شد. بعد از آن اکثر اوقات در خانه بود و به من در کارها کمک می‌کرد. ما با هم زندگی خوبی داشتیم و همیشه خوش بودیم. دیشب بعد از شام تا دیر وقت با هم از گذشته حرف زدیم. او چند بار از من حلالیت طلبید، انگار به وی الهام شده بود شب آخر زندگی‌اش است. امروز صبح بعد از این که صبحانه را آماده کردم، سراغش رفتم تا از خواب بیدارش کنم که متوجه شدم نفس نمی‌کشد. بسرعت با اورژانس تماس گرفتم و وقتی امدادگران آمدند و او را معاینه کردند، گفتند شوهرم فوت شده است.»

آن زمان در بررسی جسد آثار مشهودی مشاهده نکردیم، اما وقتی گزارش اولیه پزشکی قانونی را دیدم، نکته‌ای در آن بود که من به اظهارات همسر مهماندار مظنون شدم. آن گزارش نشان می‌داد از مرگ مرد مهماندار نزدیک به 20 ساعت گذشته است یعنی او روز قبل فوت شده در صورتی که همسرش مدعی بود تا نیمه‌های شب قبل با هم حرف می‌زدند. از طرف دیگر بررسی‌ها نشان داد متوفی سابقه هیچ گونه بیماری نداشت. از این رو این فرضیه برای من قوت گرفت که دسیسه‌ای در مرگ پرویز دخیل است. دستور دادم جسد برای مشخص شدن علت اصلی مرگ به پزشکی قانونی منتقل شود. سپس در بررسی‌های میدانی معلوم شد این زن و شوهر از قبل با هم اختلاف داشتند.

پزشکی قانونی علت مرگ مهماندار هواپیما را فشار بر عناصر حیاتی گردن اعلام کرد و مشخص شد وی به قتل رسیده است. تحقیقات نشان می‌داد تنها مظنون حادثه همسر پرویز است؛ بنابراین دستور دادم او را بازداشت کنند. متهم ابتدا با تناقض‌گویی قصد انحراف پرونده و فریب مرا داشت و مدعی بود مرگ شوهرش عادی است، اما وقتی با دلایل و مدارک کافی روبه‌رو شد، چاره‌ای جز بیان حقیقت نداشت. وی گفت: «من و شوهرم تنها زندگی می‌کردیم. بعد از این که پرویز بازنشسته شد، به تریاک اعتیاد پیدا کرد. خیلی سعی کردم اعتیادش را ترک کند، اما موفق نشدم. او همیشه عصبانی و بداخلاق بود به طوری‌که من از کارهایش خسته شده بودم تا این که تصمیم به قتلش گرفتم. عصر روز حادثه پرویز مواد مصرف کرد و در حالت خواب و بیداری بود که به سراغش رفتم و بالشی را روی دهانش گذاشتم و فشار دادم و بعد فهمیدم دیگر نفس نمی‌کشد. سپس برای اطمینان از مرگش با پا، گلو و قفسه سینه‌اش را فشار دادم.»

متهم به قتل ادامه داد: «وقتی متوجه شدم شوهرم مرده است، از کارم خیلی پشیمان شدم. ابتدا چند ساعتی بالای جسدش گریه کردم، اما کار از کار گذشته بود. از عصر روز حادثه تا صبح روز بعد با جسد شوهرم در خانه زندگی کردم. ترس همه وجودم را فراگرفته بود. خیلی فکر کردم نقشه‌ای را طراحی کنم و پلیس را فریب دهم. به همین دلیل صبح آن روز با اورژانس تماس گرفتم و گفتم شوهرم از خواب بیدار نمی‌شود. قصد داشتم با این نقشه مرگ شوهرم را عادی جلوه دهم تا آبرویم پیش فرزندان و بستگانم حفظ شود، اما خون بی‌گناه او دستم را رو کرد.»

این پرونده هم با اعتراف متهم به نتیجه رسید، اما این نکته برای من جای سوال بود که چرا زن و شوهری بعد از نزدیک به 40 سال زندگی مشترک، چنین حادثه‌ای را برای هم رقم بزنند. (ضمیمه تپش)