سود و زیان برزیل

سوال بسیار مهمی که در این فضا در ذهن مردم جهان تداعی می‌شود، این است که آیا برزیل در نهایت سود کرد؟

مسلم است که نمی‌شود برای کلمه «سود» در سطح کلان تعریفی خلاصه و دقیق مطرح کرد، آن‌هم در شرایطی که قرار نیست این سود تنها در عرصه اقتصادی اندازه‌گیری شود.

در نگاهی منطقی و کلی شاید از فراز مجسمه سنت کریستوبال، اتفاقات خوبی برای برزیل رخ داده، البته برای آن بخش از برزیل که روی خوشبختی را پیش از جام‌جهانی نیز می‌دید و برای داشتن زندگی بهتر نیازی به جام‌جهانی نداشت، با حداقل 432 میلیون یورو هزینه، حمل و نقل برزیل اوضاع بهتری پیدا کرد، اتوبوس‌های مدرنی وارد ناوگان شهری در مناطق سائوپائولو و مانائوس شدند، حداقل شش ساحل معروف و بزرگ برزیل پاکسازی و بازسازی شد و به حد استاندارد رسید. پنج بیمارستان بزرگ برزیل تعمیر و بازسازی و به امکانات روز دنیا مجهز شد. حداقل هشت هزار جوان داوطلب برزیلی به اجبار و از دو سال قبل به یادگیری زبان انگلیسی پرداختند و 45 آکادمی فوتبال در مناطق مختلف برزیل با نظارت فیفا ساخته و افتتاح شد.

نام برزیل بر سر زبان‌ها افتاد و بازار گردشگری رونق گرفت، اما در کنار همه این موارد و شاید ده‌ها مورد دیگر تنها کافی است از تحقیر برزیل برابر آلمان و هلند بنویسید تا مشخص شود برزیل چه سودی از جام‌جهانی برده است!

ناامیدی و یاس عمومی، اگر نگوییم در سراسر برزیل، لااقل در بسیاری از مناطق این کشور سایه انداخت و به استناد بسیاری از منابع خبری در این کشور، فوتبال برزیل نابود شد. معترضان برزیلی که جام‌جهانی را تاب نیاوردند و به خیابان‌ها ریختند، به احترام حزب کارگر سکوت کردند، اما با رویت تحقیر برزیل برابر آلمان، دوباره اعتراضات خیابانی قوت گرفت و بعید است این مردم خشمگین طاقت میزبانی دیگری از جهانیان به نام المپیک 2016 را داشته باشند.

فقرای برزیل در جریان جام‌جهانی فقیرتر شدند، مردمی که حتی در روزهای رسمی فیفا و مخصوص بازی حق خرید از مراکز خرید را نداشتند تا مبادا باعث آزرده خاطر شدن گردشگران ظریف اروپایی شوند. مردم بومی برزیل، که البته خود را برزیلی نمی‌دانند در چند مورد حتی پرچم کشور خود را به آتش کشیدند و روسف که خود را برای مبارزات انتخاباتی آینده آماده می‌کرد کوچک‌ترین سودی از این جام پر هزینه نداشت.

دانیل تیلور‌‌/‌‌ گاردین