آیا خیانت به کشور فقط فروش اطلاعات محرمانه است؟

کشور و سرزمین به حق مام و مادر نام نهاده شده است چرا که همه وجود هر فردی برگرفته از وطن و خاکی است که در آن زندگی می‌کند. از همین رو همانگونه که قدرنشناسی از مادر گناهی نابخشودنی است، قدرناشناسی در برابر وطن و سرزمین و خاک آبا و اجدادی نیز گناه و خطایی غیرقابل اغماض است.

وقتی سخن از خیانت به وطن و سرزمین به میان می‌آید، به طور طبیعی ابتدا اذهان عمومی متوجه سرقت و فروش اطلاعات مهم و محرمانه کشور به بیگانگان می‌رود، اما با نگاهی دقیق‌تر به برخی عملکردها متوجه خواهیم شد که خیانت به کشور در بسیاری از زمینه‌ها و عرصه‌های دیگر کشور به طور روزمره در حال انجام است و حساسیت زیادی را نیز بر نمی‌انگیزد.

برخی نهادهای دولتی و عمومی غیر دولتی که مسئول ارائه خدمات شهری و اجتماعی به مردم هستند، بیشترین مراجعه و مواجهه با مردم عادی را دارند و از همین رو عملکرد آنها در چگونگی روبرو شدن با مردم و نحوه ارائه خدمات به ایشان بسیار در شکل‌ و جهت‌دهی به رضایت عمومی شهروندان از دولت، نظام و کشور موثر است.

به عنوان مثال بیمارستان‌ها، نهادهای قضایی و انتظامی، ادارات دارایی، ادارات تامین اجتماعی، اداره‌های آب و برق، پست، گاز و مخابرات، بانک‌ها، شهرداری‌ها و دستگاه‌های دیگری که مواجهه مستقیم و عام با مردم دارند، بیشترین نقش را در تامین رضایتمندی عمومی در کشور دارند و هر گونه خلل در روند خدمت‌رسانی آنها تاثیرات عمیقی بر تصور عمومی از دولت، نظام و کشور گذاشته و بالتبع نارضایتی گسترده مردمی را به دنبال خواهد داشت.

به عنوان یکی از ساکنان محله سعیدآباد در شهر تقریبا جدیدالتاسیس باغستان شهریار شاهد محرومیت‌های گسترده،‌ عمیق و طولانی مردم آن دیار در اثر سیاست‌ورزی‌های غلط برخی مسئولان همین دستگاه‌هایی که در بالا نام آنها ذکر شد، بوده و هستم. از قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مردم این خطه با وجود سابقه سکونتگاهی بیش از 100 ساله این منطقه، گرفتار تعیین حدود برای ابر شهر تهران بودند و تا حدود سال 1388 به جرم واقع شدن در حریم شهری که بخش‌های زیادی از آن –حداقل در همجواری با این بخش از شهرستان شهریار- حتی به اندازه فرزند خردسال شهریار نیز سابقه سکونتگاهی نداشتند، از هر گونه ساخت و ساز و توسعه‌ای محروم بودند و همین مسئله باعث عدم گسترش طبیعی این منطقه و لاجرم عقب‌ماندگی از همه امکانات زندگی شهری شده بود.

از سال 1388 هم که شهر باغستان به عنوان شهری جدید متشکل از 18 محله و روستا و شهرک واقع شده در حریم شهر تهران البته در شهرستان شهریار موجودیت یافت، باز هم انتصاب‌های نابجا و فقدان تقریبا هر گونه نظارتی پس از این انتصاب‌ها، مصیبت‌های مضاعفی را بر مردم محروم این منطقه تحمیل کرده است.

علاوه بر جولان سواستفاده کنندگان و تبانی کنندگان رخنه کرده در دستگاه‌های مدیریتی منطقه که باغات و اراضی زراعی و غیر زراعی باغستان را نه حتی به عنوان ارث پدری که به چشم غنایم جنگی می‌نگرند و علاوه بر افرادی که به اعتبار عضویت در نهادی مثل شورای شهر از تملک یک وانت اوراقی و شغل بار فروشی حالا حداقل صاحب بیش از 20 هزار متر مربع فضای تجاری در بهترین موقعیت‌های شهر باغستان است و علاوه بر کسانی که با سواستفاده از بی‌پولی شهرداری زمین‌های منطقه را نه خورده که می‌بلعند، حالا شهرداری همان مقدار ناچیز بودجه عمرانی را نیز حرام حرام می‌کند.

در محله سعیدآباد در دو ماهه اخیر شهرداری چندین پروژه اجرا کرده است که در کوتاه زمانی به اندازه کمتر از دو هفته پس از اجرا مجبور به تخریب و بازسازی آن شده است و یا مسیرهای کنده شده در کوچه‌ها توسط سازمان آب را که پس از بیش از یک سال و نیم بالاخره آسفالت شده بود، در کمتر از یک هفته پس از آسفالت‌کاری به تیغ و مته دستگاه برش و دریل کنده‌کاری اداره مخابرات سپرد تا دوباره زندگی مردم به خاک کوچه‌ها سپرده شود.

واقعاً در شرایطی که شهرداری به بهانه کمبود بودجه شهرفروشی می‌کند، اصلاح یک جوی آب به شکل غلط و اجبار به اصلاح کلی آن در کمتر از دو هفته و کنده‌کاری کوچه‌ها در کمتر از یک هفته پس از آسفالت‌کاری آیا خیانتی کمتر از فروش اسناد محرمانه کشور به بیگانگان است؟

چنین عملکردی از سوی دستگاه‌های دولتی و منسوب به دولت چه بلایی بر سر ذهنیت مردم از دولت، نظام و کشور می‌آورد؟

آیا صرف میلیون‌ها دلار بودجه از سوی سرویس‌های جاسوسی بیگانه و تلاش آنها برای خرابکاری در امور کشور و حتی مثلا بمب‌گذاری و ترور مسئولین و متخصصین کشور از سوی دشمنان می‌تواند به اندازه کندن آسفالتی که کمتر از یک هفته قبل بر بستر کوچه‌ای آرمیده است، تاثیر مخرب بر اذهان عمومی بگذارد؟

وحید عسکزی