مراقب ژرمن‌ها باشید

اگر بخواهیم نسبت به این اعداد ذهنیت بهتری داشته باشیم باید به این نکته اشاره کنم که بعد از بازی برزیل مقابل کامرون، برزیلی‌ها با یک بازی کمتر در کل جام‌های جهانی تنها ده بار بازیکنان تیم‌های مقابل خود را اخراج شده دیدند.

این واقعا آمار جالبی است که حتی مجله «کیکر» را نیز به فکر فرو برده و این سوال را پرسیده که «آیا واقعا ژرمن‌ها تنها از طریق خطا کردن مهار می‌شوند؟ یا این‌که واقعا بازیکنان ما در خطاهایی که بازیکنان حریف روی آنها مرتکب می‌شوند، بزرگنمایی می‌کنند؟»

نظریه دوم، البته مساله تازه‌ای نیست. کافی است آن صحنه را به‌یاد بیاورید که یورگن کلینزمن در فینال جام جهانی 90 در جریان آن جنجال دقایق انتهایی مسابقه، در اخراج پدرو مونسون، تاثیرگذار بود. آن صحنه سبب شد کلینزمن همواره با این تصویر جدید توصیف شود که همیشه قصد بزرگنمایی و فریب داور را دارد. حتی در اولین کنفرانس مطبوعاتی‌اش در تاتنهام هاتسپر به شوخی از خبرنگاران پرسید: «آیا در لندن کلاس شیرجه (دایو زدن در فوتبال به قصد گرفتن خطا) وجود دارد. اخراج مونسون، آخرین کارت قرمز آن مسابقه نبود. سه دقیقه مانده به خاتمه بازی، گوستاوو دسوتی دیگر بازیکن آرژانتین نیز اخراج شد. یورگن کوهلر در حالی که روی زمین افتاده بود و در شرایطی که توپ میان پاها و شکمش قرار داشت، توسط دسوتی روی زمین کشیده شد و داور نیز به او کارت قرمز نشان داد. البته کوهلر بخوبی از خوی تند و غیرقابل کنترل دسوتی استفاده مفیدی کرد.

آرژانتینی‌ها بسیار خشمگین بودند و ژرمن‌ها را به شبیه‌سازی و تمارض متهم کردند؛ ادعایی که اولین بار نبود که مطرح می‌شد. اولین بار در جام جهانی 1966 بود که سرمربی آرژانتین خوان کارلوس لورنسو، ژرمن‌ها را «بازیگران بزرگ» خواند. او مستقیم به صحنه‌ای اشاره داشت که رافائل آلبرشت با خطا روی هلموت هالر از زمین مسابقه اخراج شد.

البته در حین آن مسابقه، بی‌بی‌سی بر درستی آن خطا تاکید داشت و گاردین آن حرکت بازیکن آرژانتین را شیطانی خواند.

هفته بعد از آن جام در یک‌چهارم نهایی دو بازیکن اروگوئه نیز در برابر آلمان غربی از زمین مسابقه اخراج شدند. در یکی از اخراج‌ها، اکتور سیلوا بازیکن اروگوئه با بی‌رحمی تمام لگدی از پشت به هلموت هالر زد و حتی گزارشگر آن مسابقه هنگام آن خطای وحشیانه فریاد زد: «اوه خدای من عجب صحنه‌ای»!

بازیکن دیگری که از اروگوئه اخراج شد،اوراسیو تروچه بود که لوتار امریش را نقش بر زمین کرد. داور انگلیسی آن مسابقه، دو بار کارت قرمز را از جیب درآورد. این در حالی است که کارل هاینس اشنلینگر، مدافع ژرمن‌ها در همان دقایق نخست بازی وقتی با دست توپ را در محوطه جریمه خودی لمس کرد با جریمه داور مواجه نشد. در ادامه آن جام نیز آرژانتین هنگامی که مقابل انگلستان قرار گرفت، داور دیگری از اروپا، بازیکن را از آرژانتین اخراج کرد. تمام این رخدادها، به تقویت این نظریه که داوران اروپایی هرگز دل خوشی از بازیکنان آمریکای لاتین ندارند کمک کرد. این در حالی است که فوتبالدوستان اروپایی نیز ادعا می‌کنند داوران آمریکای لاتین بسیار سختگیر و حتی بی‌رحم هستند. البته آنها داوران برزیلی را از این قاعده مستثنی می‌کنند، اما آن سه کشور آمریکای لاتین بیشترین تعداد کارت‌های قرمز را در ادوار جام جهانی دریافت کرده است: برزیل (11 در100 بازی)، آرژانتین (10 در 72 بازی) و اروگوئه (9 در تنها 44 بازی)‌.

ژرمن‌ها تاکنون هفت بار در این یکصد بازی از داوران کارت قرمز دریافت کردند. اولین بازیکنشان هانس په سر در جام جهانی 1938 بود که حتی قرار بود برای تیم ملی اتریش بازی کند. فاجعه‌بارترین اخراج نیز در دیدار آلمان غربی با سوئد در جریان نیمه نهایی جام جهانی 1958 روی داد که اریش یوسکویاک با بیرحمانه‌ترین شکل ممکن بازیکن میزبان را نقش بر زمین کرد. آخرینش نیز اخراج میروسلاو کلوزه در جام جهانی 2010 مقابل صربستان بود.

قبل از آغاز جام‌جهانی برزیل در 772 مسابقه، 159 بازیکن با کارت قرمز داور جریمه شدند. یعنی میانگین 0/2 در هر مسابقه که در میان چهار تیمی که بیشترین حضور را در جام‌های جهانی داشتند برزیل و ایتالیا به این میانگین نزدیک‌تر هستند. در حین نوشتن این مقاله،آلمان و آرژانتین آمار بدتری دارند. چیزی که موجب تحریک بدبین‌ها در خصوص ژرمن‌ها شده این است که این تیم در مقابل دریافت هفت کارت قرمز در ادوار جام جهانی، 20 بار نیز بازیکنان حریف را از زمین مسابقه اخراج کرده است؛ چیزی که از لحاظ آماری چندان طبیعی نیست. مانند «کیکر» من نیز توضیحی برای چنین آماری ندارم. اگر بازیکنان آلمان با تمارض و اغراق داور مسابقه را مجبور به اخراج بازیکنان حریف می‌کنند که چنین چیزی باید در جام ملت‌های اروپا نیز برای ژرمن‌ها رخ دهد. در حالی که آمار در آنجا کاملا گویای شرایط طبیعی است.

در 43 مسابقه این تیم دو بار بازیکنانش با کارت قرمز داور مواجه شده و دو بار نیز بازیکنان حریف از زمین اخراج شدند. همچنین علاقه ما به تعداد اخراجی‌های جام‌های جهانی شاید فراتر از آمار برود. مثلا یکی از دو جام جهانی که هیچ بازیکنی اخراج نشد، جام جهانی 1950 بود که ژرمن‌ها اصلا حضور نداشتند .بیشترین اخراجی تاریخ نیز به جام جهانی 2006 تعلق داشت. بله! در آلمان.

حالا با هر دیدگاهی می‌توانید به این قضیه بنگرید، اما حریفان بعدی آلمان باید مراقب باشند.

اولی هسه / فوتبال‌نویس آلمانی