بدخواب‌های افسرده

خوب است بدانید صرفا کم‌خوابی ـ که امروزه از بلایای زندگی دیجیتال است ـ مشکل‌ساز نیست، بلکه پرخوابی هم معضلات خودش را دارد. یافته‌های پژوهشی جدید که در آمریکا انجام شده نشان می‌دهد هم کم‌خوابی و هم پرخوابی می‌تواند راه را برای ابتلا به بیماری افسردگی هموار کند.

به گزارش مجله پریونشن، در این پژوهش که از سوی محققان مرکز مطالعات خواب دانشگاه واشنگتن صورت پذیرفته است، شرایط خواب 1800 دوقلوی بزرگسال مورد بررسی دقیق قرار گرفته تا معلوم شود طول مدت خواب شبانه افراد، چه تاثیری بر میزان عملکرد عوامل ژنتیکی در بروز علائم بیماری افسردگی خواهد داشت. این پژوهشگران ابتدا معیاری برای میزان خواب طبیعی در نظر گرفته‌اند که براساس آن هر فردی که شبانه به طور میانگین حداقل هفت ساعت و حداکثر 9 ساعت بخوابد، ساعت خوابش طبیعی خواهد بود.

نتایج بررسی‌ها

در پایان کار با بررسی اطلاعات به دست آمده، معلوم شد افرادی که میانگین خواب شبانه‌شان طبیعی است، یعنی حدود هفت تا 9 ساعت در شب می‌خوابند،‌ پایین‌ترین میزان خطر ابتلا به علائم افسردگی را دارند. مطابق نتایج این پژوهش، سهم عوامل ژنتیکی در ابتلای این افراد به افسردگی حدود 27 درصد است، اما با فاصله گرفتن از این تعداد ساعت، عوامل ژنتیکی قوت می‌گیرد و سهم بسیار بیشتری به خود اختصاص می‌دهد. جالب است بدانید هم خواب کمتر از 7 ساعت و هم خواب بیشتر از 9 ساعت بر این عوامل ژنتیکی که باعث افسردگی می‌شوند تاثیر چشمگیری دارد.

مطابق یافته‌های پژوهش، سهم این عوامل در بروز علائم افسردگی در افرادی که به طور میانگین شبی 5 ساعت می‌خوابند تقریبا دو برابر افزایش یافته و به 53 درصد خواهد رسید. جالب است بدانید شرایط افراد پرخواب نیز از این بهتر نخواهد بود. به عبارت دیگر، عوامل ژنتیکی می‌تواند در بروز افسردگی افرادی که میانگین خواب شبانه‌شان ده ساعت است تا 49 درصد موثر باشد.

اهمیت خواب

دکتر واتسون، مدیر مرکز خواب دانشگاه واشنگتن می‌گوید: این یافته‌ها نیز مانند بسیاری از مطالعات پیشین، ما را به اهمیت هر چه بیشتر میزان طبیعی خواب واقف می‌سازد.

او در این ‌باره توضیح می‌دهد معنی نتایج این نیست که اگر فردی معمولا بیش از اندازه کم یا بیش از اندازه زیاد بخوابد حتما به بیماری افسردگی مبتلا خواهد شد، بلکه منظور این است که عادت به کم‌خوابی یا پرخوابی زمینه‌های وراثتی ابتلا به افسردگی را شدت خواهد بخشید. به عبارت ساده‌تر، اگر فردی زمینه و استعداد ژنتیکی ابتلا به بیماری افسردگی را داشته باشد‌ و از میزان خواب شبانه مناسبی نیز برخوردار نباشد، خود را بسیار بیشتر از افرادی که همین استعداد را دارند، اما به اندازه طبیعی می‌خوابند، در معرض ابتلا به افسردگی قرار خواهد داد؛ اما از نظر دکتر واتسون این پژوهش علاوه بر این‌ که می‌تواند توصیه‌ای عمومی برای برخورداری از خواب طبیعی به شمار رود، نتیجه‌ای عملی نیز در مواجهه درمانی با بیماران افسردگی خواهد کرد: ما فکر می‌کنیم این یافته‌ها نشان می‌دهد روش‌هایی که برای درمان افسردگی به کار گرفته می‌شود، احتمالا بر افرادی که به اندازه طبیعی، یعنی شبی بین 7 تا 9 ساعت می‌خوابند بیشترین اثر را خواهد داشت. این پژوهش علاوه بر تاکید بر اهمیت خواب، بر سبک زندگی نیز تاکید دارد، چرا که جسم و ذهن ما مشتاق سبکی از زندگی است که نیازهای اصلی را به طور متوازن رفع کند وگرنه بی‌شک راه بر بیماری‌هایی مانند دیابت، چاقی، فشار خون، قلبی ـ عروقی و اکنون‌ ابتلا به علائم افسردگی هموار خواهد شد./ ضمیمه سیب

مسعود ایثاری