مهاجرت آرام نُت‌ها

با همه اینها مهاجرت هنوز هم دو روی یک سکه است؛ این روی سکه را مردم عادی می‌بینند و کم و بیش جذابیت‌های سابق را برایشان دارد و روی دیگرش را دولتمردان یک جامعه می‌بینند که از پدیده‌ای به‌نام مهاجرت مغزها زیاد حرف می‌زنند.

مهاجرت برای دولتمردان و مسئولان علمی و فرهنگی یک کشور اتفاق خوشایندی نیست و حتی در مواردی می‌تواند برای آنها واژه‌ای تلخ باشد. وقتی نخبگان یا هنرمندان به هر دلیلی بار سفر ببندند و وطنشان را ترک کنند، مهاجرت روی ناخوشش را نشان می‌دهد.

اما در جامعه ما مسئولان زیادی نگران فرار یا مهاجرت نخبه‌های علمی هستند و کمتر توجه‌ها سمت مهاجرت هنرمندان جلب می‌شود؛ مهاجرتی که این روزها هم دارد چهره‌ای ناخوش از خود نشان می‌دهد و هیچ‌کس توجهی به آن ندارد.

مسئولان گویی تلخی ماجرا را فراموش کرده‌اند و حواسشان نیست که از زمان تعطیلی ارکسترهای ملی و سمفونیک تاکنون برخی نوازنده‌های آنها از ایران مهاجرت کرده‌اند. خیلی از کسانی هم که مانده‌اند کم‌کم دارند به این نتیجه می‌رسند که چاره‌ای جز مهاجرت ندارند.

مسئولان اگر باور ندارند، یک بررسی کوچک انجام دهند و ببینند چه تعداد از این نوازندگان مهاجرت کرده‌اند و چه تعداد در حال انجام امور خود برای مهاجرت هستند. آنها سازها و نت‌هایشان را در چمدانشان می‌گذارند و کوچ می‌کنند.

خیلی از نوازندگان حرفه‌ای و سولیست‌های این ارکسترها در این یک سال و نیم موسیقی درس داده‌اند، از این آموزشگاه به آن آموزشگاه و از این شهر به آن شهر رفته‌اند و بیش از حد توانشان کار کرده‌اند تا بتوانند از پس هزینه‌های سنگین زندگی برآیند.

هیچ‌کس حواسش به این نیست که همین نوازندگان سال‌ها صبح زود از خواب برخاسته‌اند و به محل کارشان که ارکستر بوده رفته‌اند.

هیچ کس حواسش نیست حالا آنها یک سال و نیم است صبح که از خواب برمی‌خیزند دیگر شغلی ندارند. آنها سال‌هایی را که می‌توانسته‌اند مانند بسیاری از مردم به یک اداره یا مغازه بروند و کار کنند را در ارکستر گذرانده‌اند و حالا بی‌هیچ امنیت شغلی به حال خود رها شده‌اند.

بگذریم از این‌که کشوری با سابقه داشتن بیش از 70 سال ارکستر ناگهان آن را تعطیل کرده است، بگذریم از این‌که در سطح بین‌المللی داشتن ارکستر ملی آبروی یک کشور است، حتی از مهاجرت نوازندگان هم که بگذریم بعد انسانی ماجرا رهایمان نمی‌کند.

فکر این‌که این همه نوازنده توانا و زبردست بیش از یک سال است که به حال خود رها شده‌اند و هیچ‌کس حتی قدردانی هم به پاس سال‌ها تلاش و فعالیتشان در ارکسترهای کشورمان از آنها ندارد، این خیلی دردناک و غیرقابل گذشت است.

زینب مرتضایی‌فرد - گروه فرهنگ و هنر