علمدار لشکر

اهل حرم به رجزخوانی دشمن در قتل حسین بن علی(ع) پی برده‌اند و نغمه شوم دشمن را شنیده‌اند که گریه و ناله سر داده‌اند، اینک وقت آن است که به دستور برادر، همه را به سکوت فرا خوانی، تو به زینب و دختران حسین(ع) بگو، حالا وقت گریه نیست، گریه‌های فراوانی در پیش دارید و باید آماده باشید برای صبر و استقامت، گریه و زاری برای آن روزها!

عباس من! تو علمدار لشکر کوچک حسین هستی، حال وقت آن است که پاسخ رجزخوانی شمر بن ذی‌الجوشن فاسق را بدهی، هرچند او یکی از دایی‌های توست و به تو امان‌نامه می‌دهد. اگر دست از حسین برداری و فرمانبردار یزید باشی!

حالا وقت آن است که فریاد برآوری که هر دو دست تو بریده باد و لعنت بر آن امانی که برای تو و برادرانت عبدالله، جعفر و عثمان آورده است، بفرستی. تو ای عباس من، نامی بلند در عرش خداوندی خواهی داشت و در بهشت خداوندی جایگاه رفیعی داری، تو زبده نیکان تاریخ خواهی ماند، شاید این منزلت به دلیل همین وفاداری به حسین باشد که در مقابل شمر، دشمن خدا فریاد برمی‌آوری به ما پیشنهاد می‌کنی از برادر و مولای خود حسین پسر فاطمه دست‌برداریم و سر به فرمان لعنت‌شدگان فرود آوریم!

تو به پیمانی که با برادر بسته بودی، وفادار مانده‌ای تا مدافع حقوق مظلومان باشی، این وفاداری را هیچ کس در حق برادر نخواهد دید و زیباترین وفاداری در کارنامه وفای انسانی خواهد شد.

عباس من! سپاه دشمن پلید و سربازان لشکر اموی، آبشخور فرات را بر اهل بیت و کودکان حسین خواهند بست تا شاید بر اثر تشنگی بمیرند یا تسلیم شوند. تو چهره‌های رنگ‌پریده فرزندان حسین را خواهی دید، لب‌های خشکیده عطوفت و مهربانی دل تو را آتش خواهد زد. صدای العطش کودکان را تاب نخواهی آورد.

فریاد العطش دل تو را به درد خواهد آورد، تو را از جا خواهد کَند. مشکی به دوش خواهی گرفت، صفوف دشمن را شکاف خواهی زد و از فرات دور می‌کنی، خود تشنه‌ای، زلال آب تشنه کامی کودکان و اهل حرم و مولا حسین را به یاد می‌آورد. آب را فرو خواهی ریخت روی آب و هیچ جرعه نوش آن نخواهی شد و آیا تاریخ چنین جوانمردی را دیده و به خود خواهد دید؟!

محمد خامه‌یار - جام‌جم