ساز مرثیه کوک می‌شود

آقای من! تو فرزند پیامبرانی و جانشین آنان، تو فرزند فاطمه زهرایی و خدیجه کبری، تو فرزند سدره منتهی، فرزند جنت ماوی و زمزم و صفایی. تو پنجمین یار اهل کسایی.

قافله‌ای که دل به تو بسته چه می‌داند که تو سکونت یافته‌ کربلا می‌شوی و غریب‌غریبان و شهید شهیدان.

کربلا آبستن حوادث می‌شود و کسی چه می‌داند، قلب و سینه تو و یاران تو، خون آمیخته می‌شود. لب‌های خشکیده در این بیابان سوزناک پژمرده، جسم‌های لاغر، رنگ باخته و خون‌ها بر زمین جاری می‌شود و پیکرهای عریان روی زمین گرم کربلا می‌ماند و سرها روی نیزه‌ها برافراشته می‌شوند.

حسین من! مگر تو حجت و گواه پروردگار جهانیان نیستی، مگر جبرئیل امین به تو مباهات نکرده و میکائیل در گهواره با تو سخن نگفته است، پس چرا سپید موی و محاسن تو با خون خضاب و رنگی و رخسارت خاک‌‌آلود می‌شود؟ غصه اندوهگین تو عالمی را همراه خود می‌کند، در بندبند قصه کربلا و در ناله‌های بی‌صدا، در یک ظهر زخمی در قامت یک نماز همراز تو می‌شوند.

آقای من!‌ کم‌کم عبیدالله بن زیاد یاران خود را برای جنگ با تو آماده می‌کند. کم‌کم 20 هزار رکاب در سپاه عمرسعد گرد می‌آیند و کار را بر تو تنگ می‌کنند و تشنگی را بر تو و یاران تو چیره می‌سازند. تو بریر را می‌فرستی تا سربازان عمرسعد را پند و اندرز دهد، ‌اما افسوس که آنان در جهل و ضلالت خود فرو رفته‌اند و هیچ گوش‌ شنوایی برای آنان نیست. مرگ و پریشانی سزاوار این جماعت است.

مردمی که حیران و سرگردان بودند و تو را به دادرسی خویش خواندند، تو شتابان با اهل و عیال، با کودکان قد و نیم‌قد، با شیرخواره‌ای مثل علی‌اصغر، با قاسم یادگار برادر، با علمداری چون عباس و... برای دادرسی به سوی آنان آمدی. این نامردمان روزگار سوگندهای یاری تو را شکستند، شمشیرها را به جای دشمن، به روی تو کشیدند.

مرگ سزاوار این جماعت است که شمشیرها را به روی تو از نیام کشیدند. این جماعت، جمعیت احزاب‌اند و بردگان اجتماع، این جمعیت شریک شیطان‌اند، اینان چراغ هدایت را به خاموشی کشیدند، این جماعت اهل حیله و نیرنگند که احکام الهی را دستخوش آرزوهای دنیایی خود کرده‌اند.

حسین من! هنوز هم اهل حرم نمی‌دانند، کربلا رنگ خون به خود می‌گیرد، خیمه‌ها می‌سوزد و کاروانی از اسیران راهی کوفه و شام می‌شوند، کاش کربلا بودیم و پاسبان خیمه‌ها می‌شدیم.

محمد خامه‌یار - جام‌جم