حبیب نظام و مردم

اتاقی نه‌چندان فراخ که دیوارهایش با قفسه‌های کتاب آراسته شده بود. مرده ساده‌زیست سیاسی، چنان بی‌تکلف و آرام سخن می‌گفت که گویی سیاست را از نو تعریف می‌کرد.

سیاستمداری که تاکید داشت اگر قرار است برای خدا مبارزه کرد، پیش از هر چیز باید دشمن را درست شناخت. چراکه اگر دشمن ضعیف فرض شود، مبارز به ماجراجویی می‌افتد و اگر دشمن را بزرگ‌تر از آن‌چه هست بپندارند، راهی جز انزوا در پیش نخواهد داشت. او خوب درک کرده بود که حضرت امام (ره) از همان ابتدا به دنبال ایجاد حاکمیت قرآن و عترت بودند و برای مبارزه، اهداف کوچکی نداشتند.

نکته جالب دیگر در شخصیت پیر صادق سیاست کشور این بود که اغلب اوقات ترجیح می‌داد از معرفی خود نزد دیگران پرهیز کند، چرا که معتقد بود خدمت‌رسانی صادقانه، نیازی به‌شهرت و خودنمایی ندارد و اعتدال در رفتار سیاسی‌اش موجب گردید تا همه کارگزاران نظام از پندهایش استفاده کنند. دیگر عسکراولادی نیست. چهره تاثیرگذار دیگری از نام‌آوران میهن اسلامی‌مان روی در نقاب خاک کشید. مرد سیاسی که با دل بی‌کینه‌اش تا آخرین نفس در مسیر ولایت و خدمت محرومان بود.

امروز مدرسه شهید مطهری میزبان کالبد بی‌جان کسی است که تندیس تدین و اخلاص بود. بزرگمردی که به کارش ایمان داشت و مهرش زبانزد اطرافیان بود. نام آشنایی که با رفتنش، از عالمان مذهبی در حوزه علمیه قم تا اصناف و بازاریان را در سوگ نشاند و رفتنش در ایام سوگواری سالار شهیدان آرزوی وی بود که به مدد این همه خوبی از سوی حضرت حق مستجاب گردید.

روحش شاد

مرتضی فغانی / جام‌جم