مسافر سرزمین وحی

خوشا به حال آنان، کاش ما هم در میان آنان بودیم و همراه کاروان حاجیان مناسک حج را به‌جای می‌آوردیم و در طواف همسو با جهان هستی از ملک تا ملکوت همراه می‌شدیم و با الهام از راز معنوی طواف از فرش به عرش می‌رسیدیم و همراه با فرشتگان در دایره‌ای گام برمی‌داشتیم که آغاز و پایانش جز خدا نمی‌دیدیم. ما بی‌توفیق از تشریف و تکریم صاحب‌خانه محروم مانده‌ایم.

مسافران سرزمین وحی، پس از طواف و نماز طواف به کوه صفا رفته‌اند و از آنجا تا مروه را سعی کرده‌اند و باز به صفا بازگشته‌اند و هفت شوط را به پایان رسانده‌اند و به جناب هاجر تأسی جسته‌اند آن گاه که تنها، تشنه‌کام و سرگردان در طلب آب بود تا شاید جرعه آبی بیابد و کودک تشنه‌اش را سیراب کند و از مرگ برهاند.

ما مسافر غریب سرزمین «خودیم» که از کاروان جامانده‌ایم و قلب خویش را از مشاغل و موانع تهی نکرده بودیم و هیچ امری را به آفریدگار خویش نسپرده بودیم و دنیا را واگذار به اهل آن نکردیم.

دوست داشتیم محرم می‌شدیم. لباس تشخص و تعین ملی و نشان‌دار را از تن بیرون می‌کردیم و دو قطعه پارچه ساده بی‌نام و نشان را به شانه خود می‌انداختیم و به جای هر لباس دیگر به پای خود می‌بستیم و آن را جامه صدق و صفای خود می‌دانستیم و تلبیه می‌گفتیم.

دعوت خدای بزرگ را اجابت می‌کردیم؛ با صفای درونی، اخلاص و پاکی، بی‌هیچ غل و غشی به ریسمان الهی چنگ می‌زدیم. با تمام وجود و درون و برون به ندای الهی پاسخ می‌دادیم و در همه چیز و در همه حال تسلیم حق‌تعالی می‌شدیم.

دوست داشتیم محرم خانه می‌شدیم و همراز با صاحب‌خانه بودیم. کاش سروش حق را می‌شنیدیم. کاش ما هم حاجی می‌شدیم.

محمد خامه‌یار - جام‌جم