بودجه به شرط برنامه

یادش به خیر! تمام دوشنبه‌هایی که صبح اول وقتش کنار کیوسک روزنامه فروشی می گذشت. چقدر این پا و آن پا می کردیم تا مبادا گل آقا تمام شود و ما ناگزیر با لب و لوچه آویزان و اخم آلود به خانه برگردیم.
امروز به تقویم شخصی گل آقا سالروز نخستین طنزی است که از او در هفته نامه توفیق به چاپ رسیده و دل من که "ننجون وطن فروش استکبار زده ای بیش نیستم "برای او " گل آقایی امپریالیستی و سوپاپ اطمینانی‌غرب زده بود " تنگ شده و ستون امروز را با نام "گل آقای ملت ایران" آغاز می‌کنم.
گل آقا در مجله "گل آقا" ستونی داشت به نام "پس چی شد؟" که معمولا خودش آنرا می نوشت و ماجرا هم از این قرار بود که این ستون به وعده‌های بی خودی و بی پایه و اساس و شعارهای صدمن یک غاز مسئولان اختصاص داشت.
ازآنجایی که قصه مسئولان و حکایت سنگ پای قزوین قدمتی به درازای تاریخ دارد، از آتش این ستون هم هیچ آبی گرم نمی شد و گل آقا کشک خودش را می‌سابید و مسئولان سنگ پای خودشان را می‌سابیدند.
راستش را بخواهید امروز قصد داشتم به این شیوه گل آقایی ناخنکی بزنم و بساط ستون پس چی شد را همین جا علم کنم اما حالا از همین تریبون به طور کاملا رسمی اعلام می کنم که این "پس چی شد؟" را می‌توانید با خیال راحت پس از هر وعده مسئولان بلند بلند بگوئید و مطمئن باشیدکه تیرتان به هدف می خورد.
این هم چند مشت که نمونه خروار است:

وزیر صنعت، معدن و تجارت: قیمت ها را تثبیت می کنیم.
ننجون: پس چی شد؟

رییس کل بانک مرکزی:نرخ دلار تا ۲ هزار تومان پایین می آید.
ننجون: پس چی شد؟

رییس پلیس راهور ناجا:از هفته آینده خودروهای پراید شماره گذاری نمی شوند.
ننجون: پس چی شد؟

دادستان کل کشور :اسامی مفسدان اقتصادی به زودی اعلام می شود.
ننجون: پس چی شد؟

احمدی نژاد: درآینده نزدیک اتوبان ...
ننجون: هیچی نگو دکتر جان همان وعده های قبلی پس چی شد؟

 روزنامه کیهان : نوچه ها

گفت: رهبر حزب جمهوریخواه گفته است؛ فقط آمریکا این قدرت را دارد که جلوی بشار اسد را بگیرد!
گفتم: چه غلط‌های زیادی؟! خب! دیگه چی؟!
گفت: می‌گوید عربستان و ترکیه و قطر نشان دادند که توان این کار را ندارند و آمریکا باید خود وارد میدان شود!
گفتم: آمریکا هم در عراق و افغانستان نشان داد که از این جربزه‌ها ندارد. تازه الان آمریکا خیلی ضعیف‌تر از آن وقت‌هاست.
گفت: حیوونکی قمپز در کرده!
گفتم: می‌گویند یکی از راهزنان با نوچه‌هایش در کویر نشسته بود. ناگهان بادی وزیدن گرفت و تعدادی از نوچه‌ها را با خود برد. بقیه با غرور گفتند؛ معلوم می‌شود ما خیلی قوی‌تر از آنها هستیم و سرکرده راهزنان گفت؛ نه خیر! چون ما سوراخ هستیم، باد ما را قابل نمی‌داند و از ما عبور می‌کند!

حمایت: بودجه به شرط برنامه!

درست است که بساط سازمان برنامه و بودجه برچیده شده است، ولی این دلیل نمی شود که «بودجه» ورزش ممکلت را بدون «برنامه» به فدراسیون های ورزشی بدهند. مملکت سازمان برنامه و بودجه ندارد، حساب و کتاب که دارد. البته این نظر شخصی ما نیست. سرپرست وزارت ورزش و جوانان هم، همین نظر را دارد و در جمع خبر نگاران از روسای فدراسیون ها خواست نگران بودجه نباشند و با ارائه برنامه عملیاتی(!)، بودجه های مورد نظر را دریافت کنند.

«این مدیر فرهنگی در جمع روسای فدراسیون های ورزشی نیز، بدون آنکه بخواهد قولی دهد که فردا از عهده انجامش بر نیاید، تاکید کرد که مشکل بی پولی را طی چند ماه آینده حل خواهد کرد.

او برای آن که در همین ابتدا نیز حجت را بر روسای فدراسیون ها تمام کند، از آنان خواست برنامه عملیاتی توسعه ارائه و بودجه مورد نظر خود را دریافت کنند تا عملاً این موضوع را جا بیندازد که روی هوا بودجه ای را به فدراسیون ها اختصاص نمی دهد.» ( به نقل از جراید) البته یک وقت خدای ناکرده فکر نکنید که تا امروز فدراسیون های ورزشی برنامه عملیاتی نداشتند و روی هوا بودجه می گرفتند؛ نه خدائی این طوری نیست. بلکه هدف جا انداختن این موضوع و احتمالاً تغییر نوع برنامه های عملیاتی است.

به عنوان مثال طرف در مسابقه شنا بین هشت نفر ششم شده، رئیس مربوطه کسب این عنوان را فراتر از حد انتظار می داند، فکر می کنم انتظار غرق شدن از شناگرش را داشت!

علی ایحال با توجه به اینکه مقوله ورزش یک مقوله فرحبخش و جذاب است، دوستان در وهله اول سعی کنند، به هیچ عنوان آرامش و راحتی خود و ورزشکاران – علی الخصوص فوتبالیست ها- را بر هم نزنند. چون ورزشکاران روحیه لطیف و حساسی دارند و ممکن است این برنامه ریزی های جدید در روند کسب موفقیت های آنان تاثیر سوء بگذارد! حالا جناب سرپرست یک چیزی گفته است.

شما زیاد خودتان را به درد سر نیندازید. اولاً ایشان سرپرست هستند و معلوم نیست وزیر جدید هم به برنامه ریزی اعتقادی داشته باشند. در ثانی برنامه فقط برای هفته اول باید نصب العین باشد. ما هم قدیم که دانش آموز بودیم برنامه را روی دیوار می چسبانیدم ولی بعد از هفته اول کل برنامه را حفظ می شدیم و دیگر حتی نیازی به نگاه کردن به آن هم نداشتیم!