«شورلی» از لندن تا ریودوژانیرو

یکی از خریدهای خوزه مورینیو در شروع دومین مقطع مربیگری‌اش در تیم فوتبال چلسی انگلیس آندره شورلی بوده است؛ جوان بیست و دو ساله‌ای که در خط حمله تیم بایرلورکوزن آلمان جلب نظر کرده بود و برای تیم ملی این کشور هم به میدان آمده است. در فصلی که پایان آن به جام جهانی 2014 برزیل گره خواهد خورد، تمام بازیکنان ملی‌پوش کشورها بزرگ‌ترین انگیزه را برای حضور در این جام دارند و لازمه آن ثابت بودن آنها در تیم‌های باشگاهی‌شان و درخشش آنها در مسابقات این تیم‌هاست. مساله‌ای که مربی پنجاه ساله پرتغالی نیز در تیم پرمهره خود حساب ویژه‌ای روی آن باز کرده است و بوضوح هم به مهاجمان تیمش گفته است اگر به آرایش ثابت پیراهن آبی‌های لندن راه نیابند، بسیار بعید است مربیان تیم‌های ملی کشورهای آنان، این افراد را برای حضور در آوردگاه «برزیل 2014» برگزینند.

کد خبر: ۵۸۸۹۴۰

شورلی نیز بخوبی متوجه قضیه است و می‌گوید: «برای هر ملی‌پوشی در سطح دنیا، بازی در جام جهانی اهمیت زیادی دارد و در این ارتباط باید بسیار قوی و با برنامه و هوشیار عمل کرد. من می‌دانم که تیم ملی کشورم برای این جام چه اهداف و برنامه‌های مفصلی دارد، اما برای مشارکت در این برنامه‌ها ابتدا باید در مسابقات چلسی بدرخشم و بازیکن تقریبا ثابت این تیم باشم و در غیر این صورت چطور می‌توان از یواخیم‌لو (سرمربی تیم ملی آلمان) توقع داشت مرا حتما به برزیل ببرد. خوشبختانه تیم‌های مطرح باشگاهی اروپا در طول یک فصل پرفعالیت و سنگین بازی‌های متعددی را برگزار می‌کنند و به این سبب به همه بازیکنانشان بازی می‌رسد، اما این‌که تعداد این مسابقات چقدر باشد و آن تعداد نظر مربیان ملی را جلب و آنها را وادار به دعوت بازیکنان به جام جهانی کند، یک مساله دوم است و مورد تردید قرار دارد. با این اوصاف هیچ چاره‌ای ندارید جز این‌که تلاش کنید و بهترین شوید و همواره در ترکیب ثابت باشید تا شانسی بیش از حد متوسط برای حضور در جام جهانی بیستم داشته باشید.»

با این حال، مشکل شورلی در چلسی بسیار بیشتر از تیم ملی آلمان و شاید هم معضل او تقریبا لاینحل است. او برای الحاق به ترکیب ثابت خط حمله‌ای می‌کوشد که سایر عناصر و بازیکنان آن امثال ادین هازارد، کوین دوبروینی، ویکتور موزس، خوان ماتا، اسکار، ومپابا و فرناندو تورس هستند و با این‌که آقای خاص حداقل یک نفر از این جمع را در پست هافبک کاذب به خدمت می‌گیرد، اما این مساله نیز چندان گشایشی در گره کور شده کار شورلی در استمفورد بریج ایجاد نخواهد کرد.

با این حال شورلی می‌کوشد خودش را خونسرد و امیدوار نشان بدهد و می‌گوید: «بدیهی است در باشگاه‌های بزرگ برای راهیابی به ترکیب ثابت، رقابتی شدید و پایاپای وجود داشته باشد و من نیز با این پیش‌آگاهی به چلسی آمدم. من حتی طالب این قضیه و قسمت ماجرا هم بوده و آمده‌ام با این رقبای داخلی نبرد کنم و به بازیکن بهتری تبدیل شوم. اگر واقعا در پی این بوده باشم که به فوتبالیست کامل‌تری تبدیل شوم، انتقال به چلسی مساله‌ای است که برای این مهم واقعا به کار می‌آید. باید سفت و سخت با تمام وجود کار کنم و با جلب نظر مورینیو در تیم او ثابت و به تبع آن همسفر هموطنانم به جام جهانی برزیل و ده ماه بعد، از سرنوشت‌سازان برای کشورم در ریودوژانیرو باشم.»