دوستت دارم را با من بسیار​ بگو

دوستم داری، این را دلت می‌گوید که تا خدا یک «ربنا» بیشتر فاصله ندارد و مرا با تمام وجود می‌خواهد.

دوستم داری، این را پریدن‌های رنگ و تپیدن‌های دلت می‌گوید، این را نفس‌هایت می‌گویند که با شنیدن صدایم بیشتر موزون می‌شوند.

دوستم داری، این را قدم‌هایت می‌گویند که با دیدنم «سکندری» می‌خورند، تند و کند می‌شوند و رفتن و آمدنت را به هم می‌ریزند. آنگاه می‌ایستی و از خودت می‌پرسی: من می‌رفتم یا می‌آمدم؟

دوستم داری، ولی افسوس از گفتن  و شنیدن این جمله دریغ می‌کنی. هر چند هزار بار در گوشت خواهش کردم که عزیزم:

دوستم داری را از من بسیار بپرس
دوستت دارم را با من بسیار بگوی

اما تو، که تابستان تابستان نگاهت گرم است و هزار خورشید نروییده، شروع نشده، طلوع نکرده در دلت زندانی است. فقط خندیدی و من ندانستم تلخند بود یا نوشخند.

اما تو با آن زبانی که تازه از تلاوت دریا آمده بود، هر بار گفتی «باشد». و من هر چه تلاش کردم، نفهمیدم که «باشد» یعنی چه.

دوستم داری، ولی نمی‌دانم چرا زبانت با دلت برادر نیست. دوستم داری، اما نمی‌دانم چرا از بارانی بودن فقط رعد و برق را می‌شناسی و غریدن را.

دوستم داری، ولی دست و دل و زبانت همصدا نیستند​ و نمی‌دانم چرا وقتی می‌توانی «نرمه باران» باشی، نوازشم کنی، از خاک به افلاک برسانی‌ام مثل گیاهی که تمام دلخوشی‌اش از آسمان شبنمی سحرگاهی است، به تازیانه کلماتم می‌گیری، رگبار  کلمات درشتت آزارم می‌دهد و هیچ‌وقت ندانستی که من همسر توام و تو روزی من را گل زندگی‌ات می‌نامیدی. تند می‌آیی و با تمام وجود کلماتت را به هجوم تنهایی‌ام می‌ریزی و نمی‌دانی که:

خس به صد سال توفان ننالد
گل به یک تندباد است بیمار

عزیز من. من همسر توام، غزل سروده و ناسروده‌ات، شاعرم بمان و مرا با کلماتی که می‌شناسی نوازش کن. مرا به اسم کوچک ولی با احترام صدا بزن. حتی حتی حتی اگر این کلمات درشت شایسته من باشند شایسته زبان و دهان تو نیست.

عزیز من. خوب که نگاه می‌کنم، می‌بینم دوستم داری و دوستت دارم، اما:

چون نسیم می‌آیی، گردباد خواهی رفت
می‌بری مرا با خود تا کجا؟ نمی‌دانم

نسیم می‌آیی، نوازشگر و مهربان، لطفا نسیم بمان، گردباد نشو. زبانت را در اختیار بگیر، نگذار توفانی شود.

دوستم داری، پس بگذار در سایه آفتابی هم قد بکشیم، در پناه محبت و احترام هم امروز را به فردا برسانیم و بدویم تا بهار.

دوستم داری، این را دلت می‌گوید، دستت می‌گوید، نگاهت می‌گوید. بگذار زبانت نیز مهربان باشد تا چهارستون زندگی‌مان برپا بماند.

علی بارانی - ضمیمه چاردیواری